Dnia 15 listopada 2007 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Maria Świderska po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2007 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 473/06 o odrzuceniu skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt I SA/Sz 473/06 w sprawie ze skargi B. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 23 maja 2006 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia I raty podatku od nieruchomości za 2006 rok p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę kasacyjną B. M. od wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 473/06, oddalającego jej skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 23 maja 2006 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia I raty podatku od nieruchomości za 2006 rok.
W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że w świetle regulacji zawartej w art. 175 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata, radcę prawnego lub - w sprawach obowiązków podatkowych - przez doradcę podatkowego. Skarżąca została o tym obowiązku pouczona przez Sąd przy doręczaniu odpisu wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r. Wniesione przez skarżącą pismo zatytułowane "skarga kasacyjna" nie spełnia powyższych wymogów przewidzianych dla skargi kasacyjnej, gdyż zostało ono osobiście sporządzone przez skarżącą, co czyni skargę tę niedopuszczalną i skutkuje jej odrzuceniem.
W dniu 13 września 2007 roku skarżąca wniosła zażalenie na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, wskazując, że nie dostrzega podstaw uzasadniających odrzucenie sporządzonej przez nią osobiście skargi kasacyjnej. W uzasadnieniu skarżąca przedstawiła swą sytuację majątkową, podkreślając, że nie dysponuje środkami pieniężnymi, które pozwoliłyby jej na skorzystanie z pomocy profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, radcy prawnego lub doradcy podatkowego w zakresie sporządzenia skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie wykazano w nim, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa.
Przede wszystkim wskazać jednak należy, że skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym uregulowanym przepisami ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", jest sformalizowanym środkiem odwoławczym. Skarga ta, aby mogła stać się przedmiotem merytorycznej oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego, musi być oparta na ściśle określonych podstawach zaskarżenia (art. 174 p.p.s.a.) i spełniać przepisane wymogi formalne. Z tego względu ustawodawca w art. 175 § 1 i § 3 p.p.s.a. wprowadził tzw. "przymus adwokacko-radcowski", który oznacza, że skarga kasacyjna ma być sporządzona przez adwokata, radcę prawnego lub doradcę podatkowego (w sprawach podatkowych). Przymus ten nie obowiązuje jedynie wówczas, gdy skargę kasacyjną sporządza sędzia, prokurator, notariusz albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo gdy skargę kasacyjną wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich (art. 175 § 2 p.p.s.a.).
W rozpoznawanej sprawie wniesiona do Sądu skarga kasacyjna nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że została sporządzona osobiście przez skarżącą. Skarżąca nie należy przy tym do wskazanej wyżej grupy podmiotów uprawnionych do osobistego sporządzenia skargi kasacyjnej. W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w sposób zgodny z prawem uznał skargę tę za niedopuszczalną i na zasadzie art. 178 p.p.s.a. orzekł o jej odrzuceniu.
Jednocześnie wskazać należy, iż argumenty podniesione w zażaleniu dotyczące sytuacji majątkowej skarżącej, nie mogą zmienić oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego co do zasadności zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd ten ocenia bowiem orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pod kątem zaistnienia bądź nie okoliczności, o których mowa w art. 184 i art. 185 § 1 p.p.s.a.
W rozpoznawanej sprawie zaskarżone orzeczenie wydane zostało zgodnie z prawem, zachodzi zatem brak podstaw do jego uchylenia, zgodnie z intencją skarżącej.
Z przytoczonych wyżej względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w postanowieniu.