Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 423/15 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi J.W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 23 lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: oddalić zażalenie.
W skardze na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z 23 lutego 2015 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym, J.W. wniósł o wstrzymanie wykonania czynności egzekucji do czasu rozpatrzenia skargi.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odmówił Skarżącemu przyznania ochrony tymczasowej. Sąd administracyjny pierwszej instancji zakwalifikował wniosek jako wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, wskazując przy tym, że skarga w niniejszej sprawie została złożona na postanowienie, które nie podlega wykonaniu. Nie obliguje ono strony skarżącej do jakiegokolwiek działania, nie może być również wykonane w trybie przymusowym poprzez wdrożenie administracyjnego postępowania egzekucyjnego, co więcej samo zostało wydane w toku takiego postępowania odnoszącego się do innego aktu. Zaskarżone postanowienie zawiera negatywną ocenę zarzutów zgłoszonych w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym, nie nakłada zaś na zobowiązanego żadnych nowych obowiązków, czyli nie wywołuje bezpośrednich skutków w sferze jego praw, czy obowiązków.
Powyższe rozstrzygnięcie Skarżący zaskarżył zażaleniem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Powyższa zasada może doznać ograniczenia poprzez zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Jak stanowi art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Jak wskazuje się w piśmiennictwie, przedmiotem wstrzymania mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania (por. T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Postępowanie sądowoadministracyjne, Warszawa 2004, s. 146). Co do zasady, przymiotu wykonalności nie będą więc miały decyzje odmawiające stwierdzenia lub przyznania określonych praw lub obowiązków albo decyzje, które nie wywołują określonych skutków materialnoprawnych (por. Dauter Bogusław, Gruszczyński Bogusław, Kabat Andrzej, Niezgódka-Medek Małgorzata, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX, 2011).
Uwagi zawarte w powyższym akapicie mają szczególne znaczenie dla rozpoznawanej sprawy, ze względu na charakter postanowienia, którego wstrzymania domaga się Skarżący. Słusznie uznał w zaskarżonym postanowieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, że postanowienie w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym, nie posiada przymiotu wykonalności - "zawiera ono negatywną ocenę zarzutów zgłoszonych w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym, nie nakłada zaś na zobowiązanego żadnych nowych obowiązków, czyli nie wywołuje bezpośrednich skutków w sferze jego praw, czy obowiązków". W tym stanie rzeczy rozstrzygnięcie sądu administracyjnego pierwszej instancji ocenić należało jako zgodne z prawem, w szczególności z art. 61 § 3 P.p.s.a.
W konkluzji Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 P.p.s.a.