Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Antoni Hanusz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 26 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B.B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 125/12 w zakresie oddalenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi B.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.
II FZ 608/12
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 18 maja 2012 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie o sygnaturze akt I SA/Kr 125/12, działając na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) dalej u.p.p.s.a., oddalił wniosek B. B. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 września 2011 roku w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że przesyłka zawierająca decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 września 2011 roku, po dwukrotnym awizowaniu w dniach 30 września 2011r. i 10 października 2011r. (k. 44 akt adm.) nie została odebrana przez B. B.. W tej sytuacji uznano, że doręczenie nastąpiło w dniu 14 października 2011r., stosownie do art. 150 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 roku, nr 8, poz. 60). W związku z tym termin do złożenia skargi upłynął w dniu 14 listopada 2011 r. W piśmie złożonym w dniu 17 stycznia 2012 r. B. B. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi twierdząc, iż nie pozostawiono w miejscu jej zamieszkania awiza przesyłki zawierającej powołaną decyzję. Skarżąca wskazała przy tym na ciągłe, z powodu stanu zdrowia, przebywanie jej męża w domu i małe prawdopodobieństwo, aby listonosz nie zastał go w celu doręczenia przesyłki. Sąd oddalając wniosek wskazał, że stosownie do treści art. 86 § 1 u.p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Okoliczności wskazujące na brak winy należy przy tym w myśl art. 87 § 2 u.p.p.s.a. uprawdopodobnić. Zdaniem Sądu, B. B. nie uprawdopodobniła w dostateczny sposób okoliczności, które miałyby wyłączać jej winę w niedochowaniu terminu. W treści wniosku o przywrócenie terminu oraz w złożonym piśmie wyjaśniającym, nie wskazano okoliczności potwierdzających spełnienie przesłanek mogących wskazywać na nieprawidłowości w doręczeniu przesyłki zawierającej zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K.. W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca nie zgodziła się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji oraz wniosła o jego zmianę. Ponownie wskazała na brak winy w niedochowaniu terminu do wniesienia skargi i podniosła, że nie awizowano w jej miejscu zamieszkania przesyłki zawierającej decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 września 2011 roku. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie ma usprawiedliwione podstawy, a zatem należało je uwzględnić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie. Sąd, którego orzeczenie zaskarżono, nie dostrzegł, że okoliczności faktyczne nie upoważniały go do tego by uznać, iż wypełnione zostały dyspozycje norm zawartych w art. 150 § 1 i § 1a oraz § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku, Nr 8, poz. 60). Analiza akt sprawy wskazuje bowiem, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie miał wystarczających powodów aby uznać, że stronie doręczono decyzję w sposób przewidziany w art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej. Nie można tym samu twierdzić, że doszło do uchybienia terminu do złożenia skargi, o którym mowa w art. 53 § 1 u.p.p.s.a. oraz wreszcie nie jest możliwe rozstrzyganie o braku winy skarżącej w ewentualnym jego uchybieniu. Jak wynika bowiem z akt sprawy przesyłka zawierająca decyzję była awizowana jednorazowo w dniu 30 września 2011 roku, o czym świadczy adnotacja zawarta w potwierdzeniu odbioru przesyłki przez listonosza Urzędu Pocztowego S.. Aby w sposób prawidłowy doręczyć pismo należało postąpić zgodnie z dyspozycją art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej. Na podstawie tego przepisu poczta zobowiązana jest, w przypadku niemożności doręczenia pisma adresatowi osobiście, do dwukrotnego zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki we właściwej pocztowej placówce odbiorczej. Jeżeli natomiast adresat przesyłki nie zgłosi się w terminie 7 kolejnych dni od końca dnia następnego po dniu pozostawieniu zawiadomienia u adresata, to zgodnie z art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej pocztowa placówka oddawcza obowiązana jest powtórnie zawiadomić adresata o możliwości odbioru pisma, w terminie kolejnych 7 dni, licząc od końca dnia następnego po dniu sporządzenia zawiadomienia. Dopiero więc po powtórnym awizowaniu przesyłki pocztowej i bezskutecznym w ten sposób doręczeniu pisma sądowego możliwe było zastosowanie fikcji prawnej doręczenia, którą przewiduje przepis art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej.