Zażalenie na postanowienie WSA w Łodzi zdnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt lII SA/Łd 826/11 w sprawie ze skargi P. S. na działanie Dyrektora Izby Celnej w W. w przedmiocie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Grzęda po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia P. A. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zdnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt lII SA/Łd 826/11 w sprawie ze skargi P. S. na działanie Dyrektora Izby Celnej w W. w przedmiocie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Właściwość sądu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej
Uzasadnienie

Pismem z dnia 28 czerwca 2011r. P. A. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi działanie Dyrektora Izby Celnej w W. w przedmiocie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego.

Postanowieniem z 17 sierpnia 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził swoją niewłaściwość oraz przekazał skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd stwierdził, że stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., w skrócie p.p.s.a.) do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. Przedmiotem skargi jest działanie Dyrektora Izby Celnej w W., a jak wynika z treści § 1 pkt 13 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 kwietnia 2003r. w sprawie utworzenia wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. Nr 72, poz. 652 ze zm.) sądem właściwym dla obszaru województwa mazowieckiego jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

W dniu 29 sierpnia 2011r. P. A. wniósł zażalenie na powyższe postanowienie. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie art. 13 § 2 w zw. z art. 59 § 1 p.p.s.a. a także art. 287 p.p.s.a.

W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nieprawidłowo przyjął, że sądem właściwym w sprawie jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sytuacji gdy pismo skarżącego, z uwagi na swoją treść oraz brzmienie przepisu art. 27 Kodeksu postępowania cywilnego, powinno zostać przekazane właściwemu sądowi powszechnemu. Pismo z 28 czerwca 2011r. dotyczy żądania naprawienia wyrządzonej szkody materialnej i moralnej - a więc kwestii należących do właściwości sądów powszechnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne ale z innych przyczyn niż podane w jego uzasadnieniu.

Chybionym jest zarzut naruszenia art. 287 p.p.s.a. ponieważ przepis ten reguluje tryb dochodzenia roszczeń odszkodowawczych i nie mógł być zastosowany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, gdyż, pomimo, że ustawa procesowa regulująca postępowanie przed wojewódzkimi sądami administracyjnymi zawiera w powołanym przepisie podstawę prawną roszczeń odszkodowawczych, to jednak nie przyznaje sądom administracyjnym kompetencji do rozpoznawania spraw cywilnych o takie roszczenia.

Odnosząc się natomiast do drugiego z zarzutów zażalenia wskazać należy, że sąd administracyjny jest zobowiązany z urzędu zbadać swą właściwość rzeczową i miejscową. W wypadku stwierdzenia niewłaściwości zastosowanie znajduje art. 59 § 1 p.p.s.a. nakazujący przekazanie sprawy właściwemu sądowi administracyjnemu. Z przepisu tego wynika, że przekazać sprawę można jedynie sądowi administracyjnemu właściwemu do rozpoznania sprawy. Miałby on zastosowanie, gdyby z treści pisma wszczynającego sprawę wynikało, że mieści się w katalogu środków prawnych, do rozpoznania których właściwe są sądy administracyjne. Oznacza to, że wiadomy prima vista brak kognicji któregokolwiek z sądów administracyjnych tamuje możliwość zastosowania art. 59 § 1 p.p.s.a.

Okoliczność ta umknęła uwadze Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia nie wynika bowiem, by sąd przeanalizował treść wniesionego doń pisma nazwanego "pozwem" i by zbadał czy środek ten może być w ogóle rozpoznany przez którykolwiek z sądów administracyjnych. Z tej przyczyny zaskarżone postanowienie było wadliwe. Oceny tej nie zmienia określenie w zarządzeniu Przewodniczącego Wydziału III Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że sprawa dotyczyła działania Dyrektora Izby Celnej w W. w postępowaniu egzekucyjnym.

Odnosząc się jednak do stanowiska skarżącego, który domagał się przekazania jego skargi sądowi powszechnemu, należy stwierdzić, że przepisy regulujące postępowanie przed sądami administracyjnymi nie przewidują takiej sytuacji i w razie wystąpienia do sądu administracyjnego z powództwem dotyczącym roszczeń odszkodowawczych, sąd obowiązany jest do odrzucenia skargi w tym przedmiocie (por. post. NSA z 17 listopada 2009 r. II OZ 1059/09 LEX 530834).

Uwzględniając powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie (art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.).

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Właściwość sądu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej