Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA : Jacek Brolik po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia W. L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I SA/Po 592/07 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi W. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 29 grudnia 2006 r., nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2002 postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I SA/Po 592/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił W. L. wstrzymania wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 29 grudnia 2006 r., nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r.
Wnioskodawca wskazał, że jest w bardzo trudnej sytuacji i nie ma żadnych możliwości spłaty kwoty wynikającej z zaskarżonej decyzji. Poza tym do dnia 3 lutego 2007 r. jest zatrudniony w wymiarze pół etatu, a jego wynagrodzenie (w kwocie 960 zł brutto) było zajęte przez komornika sądowego do kwoty 58,31 zł. Podniósł ponadto, że spłaca podatek dochodowy od osób fizycznych, rozłożony na raty w kwocie 211, 90 zł (miesięcznie) oraz utrzymuje się dzięki pomocy najbliższej rodziny, nie ma żadnego majątku, a w dniu 5 grudnia 2006 r. urodziło mu się dziecko. Zdaniem skarżącego, wykonanie zaskarżonej decyzji nie jest możliwe i spowoduje jedynie narastanie po jego stronie zadłużenia.
W motywach orzeczenia Sąd I instancji skonstatował, że skarżący nie przedstawił okoliczności uzasadniających przyjęcie, że wykonanie zaskarżonej decyzji może doprowadzić do powstania znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.).
Powyższe rozstrzygnięcie stało się przedmiotem zażalenia, w którym zarzucono naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. na skutek błędnego ustalenia stanu faktycznego i przyjęcie, że w niniejszym przypadku nie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków; formułując przy tym wniosek o zmianę zaskarżonego postanowienia i wstrzymanie zaskarżonej decyzji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W zażaleniu skarżący wywodził i argumentował, że ustalając stan faktyczny sprawy należało wziąć pod uwagę okoliczności, w których miała powstać zaległość podatkowa określona w zaskarżonych decyzjach, a także fakt (zdaniem strony) został oszukany przez byłego wspólnika. Skarżący zarzucił, że Sąd ograniczył się jedynie do analizy sytuacji materialnej opierając się na danych wskazanych w oświadczeniu o stanie rodzinnym i majątkowym, nie odnosząc się jednak w swych ustaleniach do wysokości dochodów jakie uzyskuje skarżący i jego żona. Podkreślił także, że w toku egzekucji administracyjnej zaskarżonych decyzji zostały zajęte przedmioty podstawowego wyposażenia mieszkania (lodówka i pralka).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 61 § 1 p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast zgodnie z § 3 powołanego przepisu po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 tego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z treści przytoczonego przepisu wynika, iż co do zasady wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji. Postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu w całości lub w części stanowi zatem odstępstwo od tej generalnej reguły i jest dopuszczalne jedynie po spełnieniu przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., których istnienie musi wykazać wnioskodawca.