Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B.J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 września 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1731/16 w zakresie sprostowania uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi B.J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 20 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie podatku rolnego i podatku od nieruchomości za 2014 r. postanawia: oddalić zażalenie
II FZ 731/17
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 września 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1731/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił wniosek B.J. o sprostowanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1731/16, w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z 20 października 2016 r., w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku rolnego oraz podatku od nieruchomości za 2014 r. Wyrokiem tym Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2015 r., sygn. akt [...]. Pismem z dnia 13 września 2017 r., B.J. (skarżąca) zwróciła się o sprostowanie błędu pisarskiego w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 lipca 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1731/16 poprzez usunięcie z jego treści stwierdzenia: "Decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w G. z [...] r. nakazano skarżącej wykonanie prac zabezpieczających budynek i park oraz opracowanie dokumentacji - planu rewaloryzacji w terminie do 31 grudnia 2012 r.". Skarżąca wyjaśniła, że opisane rozstrzygnięcie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, który w dniu [...] uchylił w całości wskazane powyżej orzeczenie P. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i umorzył postępowanie pierwszej instancji. Kopię tej decyzji skarżąca dołączyła do wniosku o sprostowanie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalając wniosek skarżącej o sprostowanie uzasadnienia wyroku wskazał, że z treści wniosku wynika, że przedstawione tam żądanie dotyczy zmiany uzasadnienia w zakresie, który nie odpowiada definicji niedokładności, błędu pisarskiego albo rachunkowego lub innej oczywistej omyłki w rozumieniu art. 156 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) - dalej p.p.s.a. W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca wniosła o jego uchylenie oraz usunięcie fałszywych, w jej ocenie, danych z treści uzasadnienia i skutków tego fałszu oraz o "wznowienie wszystkich wcześniejszych postępowań Sądu z powodu ich nieważności bo potwierdzających słuszność egzekucji z powodu niewykonywania decyzji nakazowej Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...], nieistniejącej w obrocie prawnym i zmianę orzeczeń przez stwierdzenie nieważności wszystkich postanowień Wójta i Kolegium, opartych na tym samym fałszu a także wznowienia z powodu nieważności wyroków Sądu o odmowie dostępu do danych (skarżącej) w aktach gminy S. i Prokuratury w S.". Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 156 § 1 p.p.s.a., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowanie sąd może postanowić na posiedzeniu niejawnym (§2). Przepis art. 159 p.p.s.a. dopuszcza także możliwość sprostowania orzeczenia (sentencji oraz uzasadnienia) na wniosek strony. Jak prawidłowo zauważył Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu, sąd może z urzędu lub na wniosek sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Jednak sprostowanie w żadnym wypadku nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia ani treści uzasadnienia. Niedopuszczalność sprostowania prowadząca do zmiany rozstrzygnięcia oraz treści uzasadnienia odnosi się zarówno do zmiany pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Przedmiotem sprostowania wyroku mogą być zatem niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, przy czym nieprawidłowości te muszą mieć charakter oczywisty. Nie ma charakteru oczywistego omyłka, której stwierdzenie wymaga głębszej analizy akt postępowania. Nie podlega również sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem. Kwestia czy prostowana okoliczność jest w rzeczywistości poparta dokumentami znajdującymi się w aktach postępowania jest bez znaczenia dla oceny możliwości dokonania sprostowania (por. postanowienie NSA z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt. I OZ 60/12, Lex nr 1113328). W niniejszej sprawie skarżąca domagała się sprostowania uzasadnienia wyroku poprzez usunięcie z jego treści stwierdzenia: "Decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w G. z [...] nakazano skarżącej wykonanie prac zabezpieczających budynek i park oraz opracowanie dokumentacji - planu rewaloryzacji w terminie do 31 grudnia 2012 r.", jako informacji nieprawdziwej. Należy jednak uznać, że taka ingerencja w treść uzasadnienia wyroku w rzeczywistości stanowi jego zmianę, która nie wynika z oczywistej omyłki pisarskiej lecz wymaga głębszej analizy akt sprawy. Tym samym zmiana, której domaga się skarżąca nie może stanowić sprostowania oczywistej omyłki, błędu czy niedokładności, ale dotyczy modyfikacji merytorycznej treści uzasadnienia wyroku, co należy uznać za niedopuszczalne w trybie art. 156 § 1 i 2 p.p.s.a., co prawidłowo zauważył Sąd pierwszej instancji. Przepis ten określa wyłącznie zasady sprostowania oczywistych niedokładności, błędów oraz omyłek wyroku oraz jego uzasadnienia. Weryfikacji merytorycznej wyroku oraz jego uzasadnienia służy natomiast procedura instancyjnej kontroli prawidłowości wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ich uzasadnień (art. 173 p.p.s.a. i następne), której skarżąca nie uruchomiła. W podobny sposób należy odnieść się do wniosku skarżącej o "wznowienie wszystkich wcześniejszych postępowań". Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego wymaga zastosowania nadzwyczajnego trybu przewidzianego w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (art. 270 p.p.s.a. i następne), który także nie został przez skarżącą uruchomiony. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.