Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Antoni Hanusz, , , po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia W. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 2 października 2017 r. sygn. akt I SA/Lu 1022/16 w zakresie przywrócenia terminu w sprawie ze skargi W. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 26 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. postanawia: oddalić zażalenie.
1. Zaskarżonym postanowieniem z dnia 2 października 2017 r., sygn. akt I SA/Lu 1022/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, działając na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej "p.p.s.a."), odmówił W. N. przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Lu 1022/16 oddalającego skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 26 września 2016 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r.
W ocenie Sądu I instancji pełnomocnik skarżącego nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Zaniechanie osoby, która odebrała przesyłkę i nie powiadomiła o niej adresata przesyłki, wywołuje skutki dla adresata decyzji i nie stanowi okoliczności uprawdopodobniającej, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy. Mając świadomość, że adresowana do skarżącego korespondencja będzie adresowana na adres, pod którym mieszka również jego ojciec, skarżący godził się na jej odbiór przez tą osobę ze wszystkimi, również ujemnymi dla niego konsekwencjami. Ponadto strona, która wyjeżdża w trakcie postępowania powinna tak zorganizować swoje sprawy, z ustanowieniem pełnomocnika włącznie, aby podczas nieobecności jej interesy nie doznały uszczerbku. Planując wyjazdy służbowe skarżący powinien liczyć się z możliwością otrzymania korespondencji wymagającej podjęcia w zakreślonych terminach odpowiednich czynności i zapewnić możliwość prawidłowego prowadzenia korespondencji z sądem, zwłaszcza, że miał mu przecież być znany wiek i stan zdrowia ojca. Skoro nie podjął takich czynności, to nie można mówić o braku jego winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
2. W zażaleniu pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Autor zażalenia podniósł zarzut naruszenia art. 87 § 2 p.p.s.a., poprzez bezpodstawne uznanie, że fakt nieprzekazania stronie przez jej chorego ojca informacji o fakcie odebrania przez tego ojca pisemnego uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dniu 28 czerwca 2017 r., nie stanowi przesłanki uprawdopodobnienia braku winy skarżącego w uchybieniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
3. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a. Sąd na wniosek strony postanowi o przywróceniu terminu, jeżeli strona bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Przepis art. 87 § 2 p.p.s.a. stanowi, iż w piśmie z wnioskiem o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym uzależnione jest od spełnienia określonych przesłanek pozytywnych, których istnienie pozwala na przywrócenie terminu i negatywnych, których istnienie czyni przywrócenie terminu niedopuszczalnym. Warunkiem skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu jest zatem łączne spełnienie przesłanek ustanowionych w przepisach art. 86 i art. 87 p.p.s.a. tj. uprawdopodobnienie przez stronę braku winy w uchybieniu terminu (art. 86 § 1 i art. 87 § 2), spowodowanie przez uchybienie terminu ujemnych skutków dla strony (art. 86 § 2), dochowanie terminu do wniesienia wniosku (art. 87 § 1), dopełnienie uchybionej czynności (art. 87 § 4). Intencją ustawodawcy przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu było umożliwienie stronie obrony swoich praw czy interesów w sytuacji, gdy upływ terminów procesowych wywołał dla niej negatywne skutki prawne, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma zatem ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy. Dla takiej oceny konieczne jest nie tylko dokonanie analizy okoliczności podnoszonych przez stronę, lecz również całości okoliczności sprawy.