Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Jerzy Płusa po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia K.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 września 2015 r., sygn. akt I SA/Po 136/15 w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi K.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn postanawia oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 9 września 2015 r. sygn. akt I SA/Po 136/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę kasacyjną K.G. (dalej jako "Skarżący") od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 136/15.
Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego postanowienia stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że występujący w sprawie pełnomocnik Skarżącego - doradca podatkowy, w związku z oddaleniem skargi ww. wyrokiem złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia tego wyroku. Po doręczeniu pełnomocnikowi Skarżącego uzasadnienia wyroku, pismem z dnia 22 lipca 2015 r. Skarżący, działając przez swojego pełnomocnika, wniósł skargę kasacyjną. W przedmiotowej skardze kasacyjnej nie przytoczono podstaw kasacyjnych.
Sąd pierwszej instancji uzasadniając wydane rozstrzygnięcie wskazał na wstępie na treść art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", oraz na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. akt SK 22/11. Wyjaśnił dalej, że ustawodawca w związku z przywołanym powyżej orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, ustawą z dnia 9 lipca 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 1191), dodał art. 177a P.p.s.a.
Przenosząc powyższe uwagi ogólne na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd stwierdził, że pełnomocnik Skarżącego wniósł skargę kasacyjną w dniu 23 lipca 2015 r., a więc przed dniem wejścia w życie art. 177a P.p.s.a. Zgodnie jednak z postanowieniami art. 2 ustawy nowelizującej, przepis ten należy stosować również do skarg kasacyjnych wniesionych przed dniem jego wejścia w życie.
W świetle powyższego Sąd uznał, że wniesiona przez pełnomocnika Skarżącego skarga kasacyjna zasługuje na odrzucenie, bowiem nie przytoczono w niej podstaw kasacyjnych. W ocenie Sądu, w sytuacji braku przytoczenia podstaw kasacyjnych trudno jest w istocie przyjąć, że wniesione przez stronę pismo jest w ogóle skargą kasacyjną. Sąd zaznaczył, że powołanie zarzutów następuje poprzez wskazanie, który przepis (oznaczony numerem artykułu, paragrafu, ustępu) został w ocenie autora skargi kasacyjnej naruszony, na czym to naruszenie polegało i w jaki sposób mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Sformułowanie zarzutów pod adresem zaskarżonego orzeczenia nie może być ogólnikowe. Precyzyjne określenie zarzutów jest o tyle istotne, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, tj. w granicach zakreślonych zarzutami, a z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 P.p.s.a.). Naczelny Sąd Administracyjny nie może wyjść poza zakres zaskarżenia, więc niemożliwe jest doprecyzowanie czy domyślanie się przez ten sąd nieprecyzyjnie postawionych zarzutów. Powyższe w ocenie Sądu jest uzasadnione sformalizowanym charakterem skargi kasacyjnej jako środka odwoławczego obarczonego przymusem adwokacko-radcowskim.