Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Zabłocka Sędzia NSA Irena Wiszniewska-Białecka (spr.) Sędzia del. WSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi J. D. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie w sprawie o sygn. akt II SAB/Lu 84/16 ze skargi J. D. na bezczynność Wojewody Lubelskiego w przedmiocie stypendium sportowego postanawia oddalić skargę na przewlekłość postępowania.
W dniu 8 marca 2017 r. J. D. wniósł skargę na przewlekłość postępowania toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie w sprawie o sygn. akt III SAB/Lu 84/16 z jego skargi na bezczynność Wojewody Lubelskiego w przedmiocie stypendium sportowego. Skarżący wniósł: o stwierdzenie przewlekłości postępowania przed WSA, o wydanie odpowiednich zaleceń WSA i o zasądzenie na rzecz syna skarżącego sumy pieniężnej w wysokości 10 000 zł "za bezprawne odrzucenie skargi przez WSA (...), niewykonywanie swoich obligatoryjnych, nakazowo wyznaczonych działań".
W uzasadnieniu skargi na przewlekłość postępowania skarżący przedstawił argumenty mające wskazywać na wadliwość odrzucenia przez WSA skargi na bezczynność Wojewody Lubelskiego. Kilkukrotnie stwierdził, że przewlekłość polegała na odrzuceniu skargi. Zdaniem skarżącego, wskutek przewlekłości postępowania WSA, brak działania Wojewody pozostał bez żadnej kontroli i nadzoru prawnego. Skarżący wskazał, że przewlekłość polegała także na niepowiadomieniu Okręgowej Rady Adwokackiej, że we wniosku o przyznanie prawa pomocy był wskazany konkretny adwokat, którego skarżący chciał widzieć w roli swojego pełnomocnika w tej sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga na przewlekłość postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1259 ze zm.; ustawa o skardze na przewlekłość postępowania), strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania). Z art. 2 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania wynika, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie, przy czym dokonując tej oceny, uwzględnia się łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania.
Dla uwzględnienia skargi konieczne jest zatem ustalenie, że wystąpiła zwłoka w postępowaniu sądowym (przewlekłość postępowania) oraz że zwłoka ta jest nieuzasadniona. O przewlekłości postępowania decyduje ocena całego okresu podejmowania czynności przez dany sąd. Przewlekłość zachodzi wtedy, gdy okres ten przekracza rozsądne granice.