Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Mirosław Trzecki (spr.) Sędzia del. NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi S. N. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 316/18 w sprawie ze skargi S. N. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: oddalić skargę na przewlekłość postępowania.
Pismem z [...] lutego 2019 r. S.N. wniósł skargę na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 316/18.
Skarżący podał, że "postanowieniem z 19 grudnia 2018 r. WSA w Łodzi uchylił postanowienie z 21 września 2018 r., stwierdzając, że jego zażalenie było oczywiście uzasadnione. W związku z tym postanowienie z 21 września 2018 r. jest bezczynnością. Sędzia Renata Kubot-Szustowska była osobą nieuprawnioną, ponieważ była jednym z sędziów wydających wyrok z 16 maja 2018 r., co oznacza, że w wydaniu wyroku brała udział osoba stronnicza. Powinno to skutkować uchyleniem wyroku i postanowienia. Postanowienie z 19 grudnia 2018 r. zostało wydane z naruszeniem tego samego prawa co postanowienie z 21 września 2018 r., co czyni to postanowienie bezczynnością. W międzyczasie wydano postanowienie z 30 października 2018 r., które w tej sytuacji jest również bezczynnością. W pięciu opisanych powyżej przypadkach działano z rażącym naruszeniem prawa, co oznacza, że mamy do czynienia z pięcioma bezczynnościami."
Z uwagi na powyższe skarżący domagał się odszkodowania za każdą bezczynność po 20.000 zł, razem 100.000 zł.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2018 r., poz. 75; powoływanej dalej jako: ustawa), strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne do wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Aby stwierdzić, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy ocenić w szczególności terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty (...) uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się strony zarzucającej przewlekłość postępowania (art. 2 ust. 2 ustawy).
Zdaniem NSA, powyższa ocena nie może być oderwana od obowiązku rozpoznawania przez Sąd wszystkich spraw wniesionych do tego sądu bez nieuzasadnionej zwłoki, przy zachowaniu zasady rozpoznawania spraw według kolejności wpływu oraz uwzględnieniu przepisów nakazujących rozpoznawanie niektórych rodzajów spraw w ustawowo określonych terminach. Szybkość orzekania nie może bowiem stanowić przeszkody we właściwym funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Ocena, czy wystąpiła przewlekłość postępowania, jest dokonywana na podstawie obiektywnych i ustawowych kryteriów w odniesieniu do realiów faktycznych i prawnych danej sprawy (por. postanowienia NSA z 12 stycznia 2012 r., II FPP 11/11, z 8 maja 2012 r., II FPP 3/12, z 21 czerwca 2018 r., sygn. akt II GPP 18/18).