Skarga O. D. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 1300/16 ze skargi na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie zasad i trybu przyznawania stypendium sportowego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędziowie NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi O. D. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 1300/16 ze skargi O. D. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie zasad i trybu przyznawania stypendium sportowego postanawia: oddalić skargę na przewlekłość postępowania.

Uzasadnienie strona 1/5

W dniu 16 stycznia 2017 r. (data prezentaty) do Naczelnego Sądu Administracyjnego wpłynęła skarga na przewlekłość postępowania toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie pod sygn. akt VI SA/Wa 1300/16, złożona przez O. D.

Skarżący wniósł o stwierdzenie naruszenia jego prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, tj. o stwierdzenie przewlekłości postępowania, której skarga dotyczy, a nadto o zasądzenie na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w wysokości 10.000 zł.

W uzasadnieniu, oprócz argumentów odnoszących się do meritum sprawy, skarżący wskazał, że charakter sprawy nie wymagał w jego ocenie podzielenia złożonej w czerwcu 2015 r. skargi na kilka odrębnych postępowań sądowych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga na przewlekłość postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.

Z treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 1259 ze zm.) wynika, że strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).

Skarga podlega uwzględnieniu, jeżeli są podstawy do przyjęcia, że na skutek działania lub bezczynności sądu naruszone zostało prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 1 ust. 1 tej ustawy).

Dla uwzględnienia skargi konieczne jest zatem ustalenie, że wystąpiła zwłoka w postępowaniu sądowym oraz, że zwłoka ta jest nieuzasadniona.

Ocena ta powinna uwzględniać terminowość i prawidłowość czynności podejmowanych przez Sąd, a także charakter sprawy, zachowanie stron, a w szczególności strony, która zarzucała przewlekłość postępowania. Nie może być ona oderwana od obowiązku sądu rozpoznawania wszystkich spraw wniesionych do sądu bez nieuzasadnionej zwłoki, przy zachowaniu zasady rozpoznawania spraw według kolejności ich wpływu oraz uwzględnieniu przepisów nakazujących rozpoznawanie niektórych rodzajów spraw w ustawowo określonych terminach. Szybkość orzekania nie może bowiem stanowić przeszkody we właściwym funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Ocena, czy wystąpiła przewlekłość postępowania jest dokonywana na podstawie obiektywnych i ustawowych kryteriów w odniesieniu do realiów faktycznych i prawnych danej sprawy (por. postanowienie NSA z dnia 12 stycznia 2012 r., II FPP 11/11, oraz postanowienie NSA z dnia 8 maja 2012 r., II FPP 3/12). Na marginesie wskazać należy, iż o naruszeniu jednej z podstawowych zasad postępowania (rozpatrzenie sprawy w rozsądnym terminie), określonej w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP decyduje nie sam upływ czasu, ale nieuzasadnione przewlekanie procesu (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 stycznia 2003 r., II AKz 3/03, Wokanda 2004/3/44; wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 lipca 2015 r. 72287/10).

Strona 1/5