Skarga kasacyjna na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych w Warszawie w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zmianę § 19 ust. 1 statutu, polegającą na podwyższeniu maksymalnej wysokości kosztów zarządzania
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Cezary Pryca Protokolant Anna Tomaka - Magdoń po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. N.-N. P. Otwarty Fundusz Emerytalny w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1035/06 w sprawie ze skargi I. N.-N. P. Otwarty Fundusz Emerytalny w W. na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych w Warszawie z dnia 22 marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zmianę § 19 ust. 1 statutu, polegającą na podwyższeniu maksymalnej wysokości kosztów zarządzania postanawia uchylić zaskarżone postanowienie

Inne orzeczenia o symbolu:
651 Sprawy funduszy emerytalnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Odrzucenie skargi
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych
Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 lipca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę I. N.-N. P. Otwarty Fundusz Emerytalny na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych z dnia 22 marca 2006 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zmianę § 19 ust. 1 statutu, polegającą na podwyższeniu maksymalnej wysokości kosztów zarządzania.

Sąd I instancji, dokonując ustaleń co do nieuiszczenia wpisu od skargi w oparciu o notatkę służbową z dnia 8 czerwca 2006 r., na podstawie art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., uznał, że podlega ona odrzuceniu.

W dniu 1 sierpnia 2006 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi wyjaśniając, że przyczyną nieuiszczenia stosownej opłaty było zaniedbanie ze strony pracownika banku przyjmującego przelew do realizacji. Po zauważeniu błędu w dniu 26 lipca 2006 r. przelew został zrealizowany. W ocenie skarżącego, uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy. Sąd I instancji postanowieniem z dnia 29 lipca 2006 r. przywrócił termin, jednakże Naczelny Sąd Administracyjny, na skutek zażalenia organu uchylił je własnym postanowieniem z dnia 24 października 2006 r. wskazując, że pełnomocnik skarżącego Funduszu, oprócz wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu, wniósł również skargę kasacyjną na postanowienie z dnia 10 lipca 2006 r. o odrzuceniu skargi wobec nieuiszczenia wpisu stałego w ustawowym terminie. Zdaniem sądu kasacyjnego obie czynności wykluczają się wzajemnie. Wniosek o przywrócenie terminu oparty jest na twierdzeniu, że do uchybienia tego terminu doszło, jednakże bez winy strony. Natomiast w skardze kasacyjnej strona twierdzi jednocześnie, że czynności procesowej dopełniła, i to skutecznie. Zatem dopiero na skutek rozpoznania skargi kasacyjnej może być dokonana ocena, czy nastąpiło uiszczenie przez stronę wpisu sądowego w rozumieniu art. 219 § 2 p.p.s.a. w wymaganym terminie. Tym samym, postanowienie z dnia 29 sierpnia 2006 r. wydane zostało z naruszeniem art. 86 § 1 p.p.s.a., ponieważ nie wyjaśniono kwestii spełnienia ustawowych przesłanek wymaganych do przyjęcia, że wniosek o przywrócenie terminu jest dopuszczalny.

Ostatecznie, postanowieniem z dnia 9 stycznia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 88 p.p.s.a. odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi. Skarżący nie skorzystał z prawa do jego zaskarżenia, zatem nadano bieg skardze kasacyjnej, w której Fundusz zarzucił postanowieniu Sądu I instancji z dnia 10 lipca 2006 r., na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., naruszenie następujących przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy:

1. art. 219 § 2 zdanie pierwsze oraz art. 221 p.p.s.a. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że w razie uiszczenia opłaty sądowej "na rachunek bankowy właściwego sądu" przez uiszczenie (opłacenie) opłaty należy rozumieć uznanie rachunku bankowego sądu kwotą opłaty, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, że w razie uiszczenia opłaty sądowej przelewem momentem jej uiszczenia (opłacenia) jest przyjęcie przez bank polecenia przelewu kwoty opłaty na rachunek sądu, o ile kwota ta ma pokrycie na rachunku zleceniodawcy,

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
651 Sprawy funduszy emerytalnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Odrzucenie skargi
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych