Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Zofia Borowicz po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. M. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 9 października 2009 r. sygn. akt VI SAB/Wa 56/09 w zakresie umorzenia postępowania w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie wyrażenia zgody na przeprowadzenie leczenia poza granicami kraju postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 9 października 2009 r., sygn. akt VI SAB/Wa 56/09, umorzył postępowanie w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w przedmiocie wyrażenia zgody na leczenie poza granicami kraju i orzekł o zwrocie skarżącemu kosztów postępowania w kwocie 100 złotych.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że organ odwoławczy podjął czynność, której domagał się skarżący w skardze, tj. rozpoznał wniosek o przeprowadzenie leczenia poza granicami kraju, wydając decyzję z dnia [...] lipca 2009 r. Wskutek tego ustała zarzucana bezczynność, stanowiąca przedmiot skargi. Sąd stwierdził, że w konsekwencji rozpoznanie skargi przez sąd i zastosowanie środka przewidzianego w art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej cytowane jako p.p.s.a.), to jest zobowiązanie organu do wydania aktu w określonym terminie - stało się bezcelowe. Sąd wyjaśnił również, że celem wprowadzenia do systemu sądowej kontroli administracji skargi na bezczynność organu administracji było wyposażenie jednostki w środek prawny, którego zastosowanie skutecznie przymuszałoby organ do podjęcia żądanego działania.
Rozstrzygnięcie to Sąd oparł o treść art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.
Skargą kasacyjną M. M. zaskarżył powyższe postanowienie w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:
- błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego w szczególności:
1. art. 167 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.),
2. § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu (Dz.U. Nr 249, poz. 1867 ze zm.) oraz
- naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 149, art. 155, art. 161 p.p.s.a., które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na postanowienie Sądu.
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że wydanie przez Prezesa NFZ decyzji w sprawie wniosku o wydanie decyzji na leczenie poza granicami kraju nie oznacza, że przed jej wydaniem organ nie pozostawał w bezczynności. Skarżący zwrócił uwagę na rażące przedłużenie postępowania oraz nieinformowanie strony o konieczności tego przedłużenia. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia naruszył ponadto prawo skarżącego jako strony w postępowaniu, ponieważ do momentu wydania decyzji wnioskodawca nie miał żadnych prawnych możliwości działania.
Skarżący podkreślił, że w przypadku posuniętej choroby nowotworowej czas odgrywa niebagatelną rolę, gdyż często brak leczenia w okresie kilku tygodni może skutkować brakiem możliwości jakiegokolwiek leczenia.
W ocenie skarżącego Sąd I instancji rozpoznał sprawę wyłącznie pod kątem obowiązku Prezesa NFZ do wydania decyzji i wydając postanowienie o umorzeniu postępowania ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że skoro organ wydał decyzję, to postępowanie jest już bezprzedmiotowe. Sąd nie wziął pod uwagę, że organ odwlekał wydanie decyzji oraz jakie skutki ta bezczynność miała dla skarżącego.