Skarga kasacyjna na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 1392/05 o odrzuceniu skargi w sprawie skargi M. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 kwietnia 2005 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne postanawia odrzucić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 30 czerwca 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 1392 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 kwietnia 2005r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne - odrzucił skargę.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że pismem z dnia 14 czerwca 2005 r. skarżąca została wezwana do nadesłania odpisu skargi w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Wymienione wezwanie zawierało jednoznaczne sformułowanie co do sposobu wypełnienia nałożonego na skarżącą obowiązku: nadesłanie odpisu skargi - uwierzytelnionej albo osobiście podpisanej kopii oryginału lub przepisanego tekstu oryginału. Tymczasem skarżąca przesłała do Sądu, skierowany pierwotnie do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w C. wniosek, nazwany "prośbą", z dnia 15 marca 2005 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 marca 2005 r. W związku z tym WSA uznał, że skarżąca nie dopełniła czynności, do której została wezwana, a zatem nie uzupełniła braków formalnych skargi.

W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia strona skarżąca wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do jej merytorycznego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając skargę kasacyjną strona wskazała, że w kwestionowanym postanowieniu Sąd I instancji błędnie przyjął, iż przesłany w terminie wniosek z dnia 15 marca 2005 r. skierowany do Prezesa ZUS w C. nie stanowił odpisu skargi z dnia 5 maja 2005 r., gdyż treść tego wniosku jest niemal identyczna ze skargą.

Strona skarżąca podniosła, że dotrzymując wyznaczonego terminu nadała w dniu 27 czerwca 2005 r. przesyłkę poleconą adresowaną do WSA w Warszawie, załączając omyłkowo swoją prośbę z dnia 15 marca 2005 r. skierowaną do Prezesa ZUS w C. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją ZUS z dnia 1 marca 2005 r. Prośba ta merytorycznie odpowiadała treści skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływana jako p.p.s.a., skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Z powołanej regulacji wynika, że obowiązkiem strony jest przytoczenie podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienie.

Skargę kasacyjną można oprzeć na podstawach wskazanych w art. 174 p.p.s.a., a mianowicie podnosząc naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub też naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Autor skargi kasacyjnej winien wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżonym orzeczeniem, przepisy prawa materialnego wskazując na czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie, zaś przy powołaniu podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., wskazać naruszone przepisy postępowania i wpływ tego naruszenia na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skarga kasacyjna wniesiona przez M. S. nie spełnia wymogów określonych w art. 176 p.p.s.a.

Strona skarżąca ograniczyła się do przytoczenia ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji i własnego stanowiska, nie wskazując żadnej z podstaw kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a. skarżąca kwestionując stanowisko WSA nie powołała w ogóle przepisów prawa materialnego, czy też procesowego, które zostały naruszone przez Sąd.

Brak w skardze kasacyjnej określenia jej podstaw powoduje, że skarga ta pozbawiona jednego ze swych elementów konstrukcyjnych jest niedopuszczalna.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 w zw. z art. 178 p.p.s.a. orzekł o odrzuceniu skargi kasacyjnej jako niedopuszczalnej.

Strona 1/1