Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janusz Drachal (sprawozdawca) Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o wykładnię wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 sierpnia 2010 r., sygn. akt II GSK 741/09 wydanego w sprawie ze skargi kasacyjnej Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 2521/08 wydanego w sprawie ze skargi [A] Spółki z o.o. w K. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego postanawia: odmówić wykładni wyroku
Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2010 r., sygn. akt II GSK 741/09, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wywiedzioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2009 r. uwzględniającego skargę Spółki z o.o. [A] w K. na decyzję tego organu z dnia [...] października 2008 r., nr [...], wydaną w przedmiocie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego.
Wnioskiem z dnia 15 maja 2012 r., nr [...], Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, na podstawie art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej jako p.p.s.a.), wniósł o wykładnię ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 sierpnia 2010 r. poprzez wyjaśnienie, czy w myśl tego orzeczenia należy uznać, iż rozpowszechnianie przez koncesjonariusza w tym samym czasie różnych reklam w poszczególnych pasmach rozszczepionego programu, jest dopuszczalne i zgodne z treścią ww. wyroku, czy też stanowi niedopuszczalne zwielokrotnienie ustawowego limitu czasu reklamowego określonego przez ustawodawcę w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 43, poz.226, ze zm.).
Wnioskodawca wskazał, iż w uzasadnieniu wyroku NSA stwierdzono m.in., że Sąd ten "dostrzega główny argument organu, który towarzyszy stanowisku o zakazie rozszczepiania programu, tj. że w ramach takiego działania może dojść np. do przekroczenia dopuszczalnego limitu nadawania reklam i zagrożenia pozycji niektórych nadawców lokalnych. Jak jednak słusznie podniósł Sąd pierwszej instancji, kwestie emisji reklam uregulowane są kompleksowo i szczegółowo w ustawie o radiofonii i telewizji, zaś KRRiT dysponuje odpowiednimi instrumentami prawnymi, dającymi możliwość reakcji na stwierdzone naruszenia tych uregulowań. Z tego powodu nie jest więc nawet konieczne prewencyjne zapobieganie ewentualnym nadużyciom czasu reklamowego poprzez wprowadzanie zakazu rozszczepiania programu, tym bardziej, iż prowadziłoby to w istocie do ograniczenia praw wynikających z koncesji i - jak wykazano - nie znajduje podstawy w przepisach prawa powszechnie obowiązującego. Nie oznacza to jednak, że KRRiT oraz jej organy, nie mogą wykonywać swoich funkcji kontrolnych w tym zakresie. Powyższe zachowanie koncesjonariusza może być rozważane przez organ jako podstawa kontroli sposobu wykonywania koncesji oraz podjęcia ewentualnych działań w trybie art. 38 ustawy o radiofonii i telewizji, gdyby zaszły przesłanki w przepisie tym przewidziane".
Jednocześnie wnioskodawca zauważył, iż NSA w innym miejscu uzasadnienia wyroku stwierdził, że "koncesjonowaniem nie jest objęta treść poszczególnych audycji, a jedynie ich zestaw, właściwy dla danego rodzaju programu. Programem (objętym koncesją) jest z kolei uporządkowany zestaw audycji różnego rodzaju (o określonym procentowo udziale). Tym samym audycje mieszczące się w jednolitej grupie rodzajowej i rozpowszechniane w tym samym czasie, nie muszą być jednobrzmiące pod względem treści. Koncesja nie może ustanawiać takiego wymogu. Podzielić trzeba pogląd, iż treść poszczególnych audycji nadawanych w tym samym czasie w pasmach lokalnych w ramach określonego rodzaju audycji objętej programem, np. audycji informacyjnych, nie może być regulowana koncesją. Organ nie ma więc podstaw do tego by generalnie zakazywać w koncesji (a tym bardziej w jej uzasadnieniu) tzw. rozszczepiania programu w pasmach lokalnych."