Wniosek Prezydenta Miasta A o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta A a Burmistrzem Miasta B w zakresie potwierdzenia prawa C. U. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Jagielska (spr.) Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Prezydenta Miasta A z dnia 8 marca 2018 r. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta A a Burmistrzem Miasta B w zakresie potwierdzenia prawa C. U. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych postanawia: oddalić wniosek

Uzasadnienie strona 1/2

Wnioskiem z dnia 8 marca 2018 r. Prezydent Miasta A zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Burmistrzem Miasta B w zakresie potwierdzenia prawa C. U. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w rozumieniu art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938 ze zm.; dalej: u.ś.o.z.), poprzez wskazanie Burmistrza Miasta B jako organu właściwego do rozpatrzenia sprawy.

Prezydent Miasta A wskazał, że spór o właściwość dotyczy wniosku C, gdzie C. U. była hospitalizowana. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (MOPS) w B uznał się za niewłaściwy dla rozpatrzenia wniosku, podnosząc, że z jego ustaleń wynika, iż ostatnim miejscem zamieszkania C. U. była A, ul. J. [...]. W ocenie Prezydenta Miasta A, MOPS w B nie ustalił jednak faktycznego związku C. U. z Miastem A i istnienia jej centrum życiowego w tym mieście. Prezydent Miasta A podkreślił, że ww. nie jest zameldowana i nie mieszka w A. Ostatnim jej znanym adresem (miejscem zamieszkania) pozostają L. [...] B, więc organem właściwym do rozpatrzenia wniosku o potwierdzenie prawa do świadczeń opieki zdrowotnej jest Burmistrz Miasta B.

W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu, Burmistrz Miasta B wniósł o uznanie, że organem właściwym jest Prezydent Miasta A i wyjaśnił, że [...] grudnia 2017 r. przeprowadzono wywiad środowiskowy pod adresem L. [...] w gminie B, w wyniku którego ustalono, iż C. U. zamieszkiwała tam około 4 lat temu, gdyż wyprowadziła się do A. We wsi L. nie przebywa, nie jest tam także zameldowana, pozostaje z rodziną jedynie w sporadycznym kontakcie telefonicznym. W oświadczeniu z 18 kwietnia 2018 r. C. U. podała, że w 2017 r. jej centrum życiowe stanowiło Miasto A, gdzie przebywała z zamiarem stałego pobytu. Burmistrz Miasta B stwierdził, że został zatem ustalony faktyczny związek ww. z Miastem A. Wyjaśnił też, że C. U. w wywiadzie środowiskowym mylnie wskazała L. [...], gm. B jako adres zamieszkania, sądząc, iż należy podać adres ostatniego miejsca zameldowania, natomiast od około 4 lat jej ostatnim miejscem zamieszkania była A, ul. A. [...], a następnie ul. J. [...] (te dwa adresy nie zostały wymienione w treści oświadczenia).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego. Przez takie spory należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub żaden z nich nie uważa się za właściwy do załatwienia sprawy (spór negatywny). Spór między organami jednostek samorządu terytorialnego, które nie mają wspólnego organu wyższego stopnia, jest sporem o właściwość rozstrzyganym przez sąd administracyjny (art. 22 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.).

Strona 1/2