Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zabłocka (spr.) Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Wojciech Kręcisz po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku S. z dnia [...] sierpnia 2016 r. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy S. a Prezesem Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie w przedmiocie wskazania organu właściwego do wydania decyzji w przedmiocie umorzenia należności powstałych z tytułu umów zawartych na realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej realizowanych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych postanawia: wskazać S., jako organ właściwy do rozpoznania sprawy.
S. działając na podstawie art. 22 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego z "wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Prezesem Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie poprzez wskazanie Prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie jako organu właściwego do wydania decyzji o umorzeniu należności stanowiącej dochód Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych, a będącej wierzytelnością wobec G i T. małż. l., w wysokości 61 613, 30 zł wraz z należnymi odsetkami, które na dzień 31 lipca 2016 r. wyniosły 166 974, 69 zł."
W uzasadnieniu wniosku S. wskazał, że na podstawie art. 49f ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.; dalej: ustawa o rehabilitacji) wniósł do Prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie (PFRON) wniosek o umorzenie zobowiązania Gi T. małż. L.. Wraz z wnioskiem przedłożył niezbędne dokumenty.
Wyjaśnił, że pismem z dnia 25 maja 2016 roku Zastępca Dyrektora Wydziału Ekonomiczno-Finansowego Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych poinformował, że na podstawie art. 49 f ust. 1 ustawy o rehabilitacji kompetencje w zakresie podejmowania decyzji o umorzeniu należności powstałych z tytułu umów zawartych na realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej realizowanych ze środków PFRON należą do organów i podmiotów powołanych do zawierania takich umów, w tym przypadku do Starosty, jako strony umowy (następca prawny) zawartej z T.i G. małż. L.
S. wskazał, że akt sprawy wynika, iż należność dochodzona do T. I Ga małż. L. wynika z umów zawartych przez Wojewódzki Ośrodek do Spraw Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w S..
Wyjaśnił, że z dniem 1 stycznia 1999 r. właściwi starostowie stali się stroną dotychczasowych umów cywilnoprawnych dotyczących realizacji przejętych przez samorządy państwowe zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych w miejsce dotychczasowych dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy. Ponadto podkreślił, że po tym dniu, także w odniesieniu do umów zawartych przed tą datą, a dotyczących zwrotu kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, podmiotem odpowiedzialnym za zobowiązania z tych umów jest właściwy powiat, reprezentowany przez starostę.
S. stwierdził, że w jego ocenie przepis art. 49f ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie jest jednoznaczny bowiem nie wynika z niego, że jest on właściwie umocowany do umorzenia należności i wydania w tym przedmiocie decyzji. Przepis ten wskazuje, że starosta podejmuje decyzję w przypadku umarzania należności wynikających z umów określonych w ust. 1, do których zawierania został powołany dyrektor powiatowego urzędu pracy lub kierownik organizacyjny powiatu. Do zawierania umów wskazane wprost w tym przepisie podmioty zostały powołane dopiero wskutek reformy administracyjnej począwszy od 1 stycznia 1999 roku, a wcześniej przedmiotowe umowy zawierały inne podmioty. Dlatego w przypadku uprawnień dotyczących umarzania zobowiązań w całości lub części, rozkładania ich na raty, bądź też ustalania nowych terminów płatności tych zobowiązań, w ocenie Starosty, brak jest jednoznacznego wskazania, że to on posiada takie uprawnienia.