Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Starosty K. z dnia 18 stycznia 2016 r. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Starostą K. a Burmistrzem Miasta i Gminy K. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o nakazanie przywrócenia do stanu poprzedniego pasa drogowego postanawia: 1. odrzucić wniosek, 2. zwrócić Staroście K. ze środków budżetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od wniosku.
W piśmie z dnia 18 stycznia 2016 r. Starosta K. wniósł o rozstrzygnięcie przez Naczelny Sąd Administracyjny sporu kompetencyjnego pomiędzy Starostą K., wykonującym zadania z zakresu administracji rządowej, a Burmistrzem Miasta i Gminy K. przez wskazanie Burmistrza Miasta i Gminy K. jako organu właściwego do załatwienia sprawy.
Wnioskodawca stwierdził, że zawiadomieniem z dnia 3 grudnia 2015 r. Burmistrz Miasta i Gminy K. przekazał według właściwości do Starosty K. podanie I. i R. N. z dnia [...] listopada 2015 r. o wszczęcie postępowania administracyjnego i wydanie decyzji nakazującej przywrócenie do stanu poprzedniego pasa drogowego drogi publicznej [...] w K., działka [...], poprzez usunięcie z niej samowolnie postawionego ogrodzenia posesji. W toku postępowania organ ustalił, że droga ta jest drogą wewnętrzną znajdującą się w posiadaniu Skarbu Państwa, dlatego też przekazał sprawę do Starosty K. jako właściwego.
Tymczasem, w ocenie Starosty działka nr [...] według ewidencji gruntów m. K. przypisana jest Skarbowi Państwa jako posiadaczowi samoistnemu, który nigdy przedmiotowym gruntem nie gospodarował, tj. nie wykonywał w stosunku do niego żadnych uprawnień właścicielskich. Z analizy archiwalnych zapisów rejestrów gruntów wynika, że w 1969 r. jako władający przedmiotowym gruntem ujawnione było Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w K., zaś w 1978 r. - Urząd Miasta i Gminy (dawne Prezydium Miejskiej Rady Narodowej). Zgodnie z art. 339 kodeksu cywilnego samoistnym posiadaczem jest ten, kto rzeczą faktycznie włada, czego w przedmiotowej sprawie nie można przypisać Skarbowi Państwa.
Wnioskodawca podkreślił, że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460 ze zm.), drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą a także place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami są drogami wewnętrznymi, zaś ich budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu.
Wobec powyższego zdaniem wnioskodawcy, nie zachodzą przesłanki faktyczne i prawne uzasadniające uznanie Starosty K. jako organu właściwego do załatwienia sprawy.
W odpowiedzi na wniosek Burmistrz Miasta i Gminy K. stwierdził, że droga o numerze ew. [...] w K. jest drogą o charakterze wewnętrznym. Wobec tego, kwestia usunięcia samowolnie wykonanego w tej drodze ogrodzenia nie stanowi indywidualnej sprawy z zakresu administracji publicznej, rozstrzyganej na podstawie przepisów k.p.a. i kończącej się decyzją administracyjną. W tej sprawie nie jest więc prowadzone postępowanie administracyjne. Jak orzekł NSA w uchwale 5 sędziów z dnia 21 października 2002 r. "w razie samowolnego naruszenia pasa drogowego drogi wewnętrznej powstaje spór o charakterze cywilnoprawnym, wynikający z prawa do władania nieruchomością, na której jest urządzona droga wewnętrzna, do którego rozpoznania właściwy jest sąd powszechny." Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, Burmistrz stwierdził, że spory kompetencyjne nie mogą dotyczyć czynności cywilnoprawnych podejmowanych przez organy administracji publicznej. Stąd wnioskowanie Starosty K. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego nie znajduje podstawy w obowiązujących przepisach prawa.