Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Prezydenta Miasta Poznania z dnia 7 września 2018 r. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta Poznania a Prezydentem Miasta Gliwice w sprawie potwierdzenia prawa P. T. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych postanawia umorzyć postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wnioskiem z 7 września 2018 r. Prezydent Miasta Poznania zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Prezydentem Miasta Gliwice - przez wskazanie tego drugiego organu jako właściwego do załatwienia sprawy w przedmiocie wydania decyzji potwierdzającej prawo P. T. do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Pismem z 22 listopada 2018 r. Prezydent Miasta Gliwice udzielił odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość. Oświadczył, że uznaje się za organ właściwy do rozpoznania wniosku P. T. o potwierdzenie prawa do świadczeń zdrowotnych. W związku z tym Prezydent Miasta Gliwice wniósł o umorzenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do art. 4 w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: ppsa) Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi. Może to czynić w odniesieniu do załatwienia konkretnej sprawy, w której dwa organy uznają się jednocześnie za właściwe (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uznaje się za właściwy w sprawie (spór negatywny) i pod warunkiem, że jest to sprawa z zakresu administracji publicznej, w której jeden z pozostających w sporze organów jest właściwy.
Natomiast zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 ppsa sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1 i 2 powołanego przepisu stało się bezprzedmiotowe. Użycie przez ustawodawcę sformułowania "stało się bezprzedmiotowe" oznacza, że chodzi o przyczynę, która zaistniała dopiero w toku postępowania sądowego po wniesieniu pisma wszczynającego sprawę. Innymi słowy, postępowanie przed sądem staje się bezprzedmiotowe, jeżeli w jego trakcie wystąpiły zdarzenia, w następstwie których przestaje istnieć sprawa sądowoadministracyjna. Przepis ten, na mocy art. 64 § 3 ppsa, ma odpowiednie zastosowanie do postępowania wszczętego wnioskiem (por. postanowienia NSA: z 16 grudnia 2010 r., sygn. akt I OW 168/10; z 27 sierpnia 2013 r., sygn. akt I OW 132/13; z 24 maja 2018 r., sygn. akt II GW 9/18; z 27 czerwca 2018 r., sygn. akt II GW 14/18).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zaistniały między Prezydentem Miasta Poznania a Prezydentem Miasta Gliwice spór o właściwość w sprawie dotyczącej potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przestał być aktualny. W piśmie z 22 listopada 2018 r. Prezydent Miasta Gliwice uznał się bowiem za organ właściwy do rozpoznania sprawy.
Skoro więc negatywny spór o właściwość między wskazanymi organami przestał istnieć, to tym samym postępowanie w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe i należało je umorzyć na mocy art. 161 § 1 pkt 3 ppsa (por. postanowienia NSA: z 17 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OW 1/08; z 17 maja 2017 r., sygn. akt II GW 8/17; z 24 maja 2018 r., sygn. akt II GW 9/18).
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 w zw. z art. 15 § 2 oraz w zw. z art. 64 § 3 i art. 193 ppsa, orzekł jak w sentencji.