Trafnie podkreślił Prezydent m.st. Warszawy w odpowiedzi na wniosek, że w przypadku A. T. nie występują łącznie dwa elementy składające się na określenie miejsca zamieszkania danej osoby: przebywanie w danej miejscowości i zamiar stałego pobytu w tej miejscowości. Nie można jednak, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyciągać z tej okoliczności konkluzji, że A. T. nie ma w ogóle miejsca zamieszkania, a właściwość organu w sprawach wpisu do ewidencji należy określać według miejsca jego pobytu na podstawie art. 21 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 7h p.d.g. Należy bowiem odróżniać sytuację, gdy dana osoba nie ma w kraju w ogóle miejsca zamieszkania, np. jest bezdomna i przemieszcza się miedzy różnymi miejscowościami, od sytuacji, gdy dana osoba przebywa czasowo, choćby w dłuższym okresie, w pewnej miejscowości, ale dzieje się to wbrew jej woli, w wyniku osadzenia w zakładzie karnym.
W tej drugiej sytuacji, jako miejsce zamieszkania, od którego zależy wskazanie właściwego organu, należy wskazać miejsce, w którym strona ma zamiar mieszkać wtedy, gdy ustaną przeszkody w swobodnym wyborze miejsca zamieszkania. Taki pogląd został wyrażony w literaturze w odniesieniu do art. 25 k.c. i może znaleźć zastosowanie także do art. 7a p.d.g. (por. M. Pazdan, Kodeks cywilny. Komentarz, Tom 1, Warszawa 2002, s. 90). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy, jakkolwiek nie w kontekście pobytu w zakładzie karnym, ale pobytu za granicą (por. postanowienie SN z 15 lipca 1978 r., IV CR 242/78 OSNC 1979, nr 6, poz. 120). W takich przypadkach znaczenie ma to, czy pobyt poza miejscem zamieszkania jest czasowy, choćby nawet był długotrwały i czy da się stwierdzić, że dana osoba wykazuje zamiar stałego pobytu w miejscu zamieszkania.
Z okoliczności rozpoznawanej tu sprawy wynika, że zamiarem A. T. jest zamieszkanie w Warszawie, a nie w P. Okoliczność, że jest on zameldowany w Warszawie nie ma przy tym automatycznie znaczenia przesądzającego, ale stanowi jeden z elementów oceny sytuacji.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny postanowił jak w sentencji.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 w związku z art. 64 § 3 p.p.s.a.