Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie z wniosku A. P.von S. o wymierzenie organowi kary grzywny na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Korycińska po rozpoznaniu w dniu 6 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. P. von S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2131/04 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie z wniosku A. P.von S. z dnia 26 listopada 2004 r. o wymierzenie organowi kary grzywny na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a. postanawia: - oddalić zażalenie - U Z A S A D N I E N I E Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 czerwca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2131/04 odmówił A. P. von S. przyznania prawa pomocy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd podał, że skarżący jest w stanie sam ponieść koszty ustanowienia pełnomocnika celem wniesienia kasacji. Sąd I instancji stwierdził także, że instytucja prawa pomocy nie jest ustanowieniem pewnej pomocy organizacyjnej dla strony, która sama nie jest w stanie zorganizować sobie pomocy prawnej. Nie było zatem możliwe udzielenie skarżącemu prawa pomocy polegające na ustanowieniu pełnomocnika z urzędu bez zwolnienia z kosztów pomocy prawnej. A. P. von S. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na powyższe postanowienie, zaskarżając je w całości i wnosząc o przyznanie prawa pomocy w postaci ustanowienia adwokata bądź radcy prawnego. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił następujące naruszenia: 1) art. 6 Konwencji O Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ratyfikowanej przez Polskę dnia 19 stycznia 1993 r. (Dz.U. Nr 147, poz. 962) - dalej: Konwencji - poprzez pozbawienie skarżącego prawa dostępu do Sądu; 2) art. 14 Konwencji poprzez różnicowanie ludzi w zakresie dostępu do praw z racji posiadanego majątku; 3) art. 32 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP, poprzez odmawianie skarżącemu gwarancji równości wobec prawa; 4) art. 245 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) - dalej p.p.s.a. - poprzez pomieszanie pojęć "prawa pomocy w zakresie całkowitym" z pojęciem "prawa pomocy w zakresie częściowym". Skarżący dodatkowo zgłosił wnioski o: 1) respektowanie prawa wynikającego z art. 6 zd. 2 Konwencji poprzez rozpoznanie sprzeciwu na posiedzeniu jawnym; 2) powiadomienie o terminie rozpoznania niniejszego zażalenia; 3) przyznanie pełnomocnika procesowego celem wniesienia skargi kasacyjnej. W zażaleniu skarżący podniósł, iż częściowe przyznanie mu prawa pomocy ma polegać na przydzieleniu pełnomocnika, który podpisałby sporządzoną przez skarżącego skargę kasacyjną. Podniósł także, iż niemożliwym okazało się uzyskanie przez niego pomocy adwokata bądź radcy prawnego w sprawie o wymierzenie grzywny Naczelnej Radzie Adwokackiej, ponieważ żaden z adwokatów oraz radców prawnych nie chciał reprezentować skarżącego w postępowaniu skierowanym przeciwko tej instytucji. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zażalenie jest bezzasadne. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zakres kontroli zaskarżonego postanowienia ograniczony jest do oceny jego zgodności z prawem. Sąd rozpatrując niniejsze zażalenie mógł jedynie zbadać - czy zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, czy też to prawo narusza i w zależności od tej oceny orzec w sposób przewidziany w art. 184, 185 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Dodatkowo nadmienić należy, że prawo pomocy w postaci ustanowienia pełnomocnika finansowane jest ze środków budżetu państwa i powinno ograniczać się do przypadków w których udział strony w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście i obiektywnie niemożliwy. Z przytoczonych sformułowań wynika, że sytuacja materialna skarżącego stanowi jedyną podstawę w orzekaniu o udzieleniu prawa pomocy. Rozstrzygnięcie więc przez Sąd o przyznaniu prawa pomocy z przyczyn innych niż sytuacja materialna wnioskodawcy byłoby rozstrzygnięciem dokonanym z podstaw niedopuszczalnych i nie znajdujących uzasadnienia w ustawie (por. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 118/05, niepubl.). W związku z powyższym, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego powoływanie się przez skarżącego w zażaleniu na trudności związane ze znalezieniem pełnomocnika oraz wnioskowanie o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, którego skarżący opłaciłby sam, a który zgodziłby się podpisać skargę kasacyjną przygotowaną przez skarżącego jest niedopuszczalne. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony przez Sąd I instancji w zaskarżonym postanowieniu stanowiący, iż ze złożonych dokumentów jednoznacznie wynika, że skarżący znajduje się w dobrej sytuacji materialnej i może sam ponieść koszty ustanowienia pełnomocnika celem wniesienia skargi kasacyjnej. Nowe okoliczności przywołane w zażaleniu, które zdaniem skarżącego zmieniły jego sytuację majątkową w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie zasługują na uwzględnienie. Twierdzenia skarżącego, że pozbył się wszystkich oszczędności i zaciągnął dług w związku z zakupem lokalu mieszkalnego i założeniem działalności gospodarczej nie są okolicznościami uzasadniającymi przyznanie prawa pomocy. Ponadto posiadanie przez skarżącego majątku w postaci mieszkania wyłącza możliwość przyznania prawa pomocy, skoro istnieje możliwość jego obciążenia. Przechodząc do rozpoznania zarzutów zażalenia, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za chybiony zarzut dotyczący naruszenia art. 6 Konwencji poprzez nieuzasadnione pozbawienie skarżącego prawa dostępu do sądu. Jak wcześniej wskazano Sąd I instancji na podstawie przedstawionych przez skarżącego dokumentów zasadnie stwierdził, że jest on w stanie ponieść koszty ustanowienia pełnomocnika. Zdaniem NSA strona, która posiada środki finansowe pozwalające jej na skuteczne dochodzenie swoich praw przed Sądem, tj. poniesienie wszystkich kosztów postępowania, w tym także kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika, nie może skutecznie podnosić zarzutu, iż odmowa przyznania jej prawa pomocy jest ograniczeniem dostępności do realizacji jej praw przed Sądem. Wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu zaskarżone postanowienie nie zostało również wydane z naruszeniem art. 14 Konwencji poprzez różnicowanie ludzi w zakresie dostępu do praw z racji posiadanego majątku oraz art. 32 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP, poprzez odmawianie skarżącemu gwarancji równości wobec prawa. Instytucja prawa pomocy służy zapewnieniu osobie znajdującej się w ciężkich warunkach materialnych możliwości obrony swoich praw, mimo braku środków finansowych potrzebnych do poniesienia niezbędnych kosztów sądowych w tym zastępstwa procesowego. Nie można zatem traktować tej instytucji jako przejawu dyskryminacji, skoro przyznanie prawa pomocy sprowadza się tylko do sytuacji, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Należy stwierdzić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydając zaskarżone postanowienie działał w granicach i na podstawie obowiązującego prawa, a co za tym idzie nie naruszył wskazanych przez skarżącego przepisów Konwencji i Konstytucji RP. Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie art. 245 § 3 p.p.s.a. poprzez pomieszanie pojęć "prawa pomocy w zakresie całkowitym" z pojęciem "prawa pomocy w zakresie częściowym". Powyższy zarzut skarżącego odnieść można jedynie do wywodów Sądu I instancji, dotyczących charakterystyki instytucji prawa pomocy. Zarówno z treści uzasadnienia jak i z przepisów przywołanych w zaskarżonym postanowieniu jako podstawę rozstrzygnięcia, wynika wprost, że Sąd analizował wniosek skarżącego o przyznanie mu prawa pomocy pod kątem ustanowienia pełnomocnika, co oznacza, że rozważał przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym. Dodać należy, że argumentacja przedstawiona przez skarżącego, dotycząca problemów ze znalezieniem adwokata, który zgodziłby się występować w sprawie przeciwko Naczelnej Radzie Adwokackiej nie jest zdaniem Sądu przekonująca. W NSA toczyły się i toczą postępowania, w których stroną przeciwną jest wymieniony organ. Adwokaci podejmują się występowania w tego typu sprawach w charakterze pełnomocników procesowych, a co za tym idzie przygotowują i podpisują skargi kasacyjne. Ponadto zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o Adwokaturze (Dz.U. Nr 123 poz. 1058 ze zm.) - dalej: prawo o adwokaturze - adwokat może odmówić udzielenia pomocy prawnej tylko z ważnych powodów, o których informuje zainteresowanego. Wątpliwości co do udzielenia lub odmowy udzielenia pomocy prawnej rozstrzyga okręgowa rada adwokacka, a w wypadkach niecierpiących zwłoki - dziekan. Zgodnie z powyższym stronie przysługuje skarga na czynności adwokata, którą składa się na ręce dziekana okręgowej rady adwokackiej. Może on udzielić adwokatowi ostrzeżenia za dopuszczenie się uchybienia mniejszej wagi, a jego decyzja podlega zaskarżeniu do okręgowej rady adwokackiej na podstawie art. 48 § 3 prawa o adwokaturze. Zdaniem Sądu wnioski skarżącego zawarte w zażaleniu nie mogą być przez Sąd uwzględnione z uwagi na ich oczywistą bezzasadność i brak podstaw prawnych do ich rozpoznania. Z tych względów i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.

Inne orzeczenia o symbolu:
6170 Adwokaci i aplikanci adwokaccy
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Rada Adwokacka
Uzasadnienie strona 1/3

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 6 października 2005 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:

Sędzia NSA Małgorzata Korycińska po rozpoznaniu w dniu 6 października 2005 r.

na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. P.von S.

na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2131/04 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie z wniosku A. P. von S.

z dnia 26 listopada 2004 r.

o wymierzenie organowi kary grzywny na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a.

postanawia:

- oddalić zażalenie -

U Z A S A D N I E N I E

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 czerwca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2131/04 odmówił A. P. von S. przyznania prawa pomocy.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd podał, że skarżący jest w stanie sam ponieść koszty ustanowienia pełnomocnika celem wniesienia kasacji. Sąd I instancji stwierdził także, że instytucja prawa pomocy nie jest ustanowieniem pewnej pomocy organizacyjnej dla strony, która sama nie jest w stanie zorganizować sobie pomocy prawnej. Nie było zatem możliwe udzielenie skarżącemu prawa pomocy polegające na ustanowieniu pełnomocnika z urzędu bez zwolnienia z kosztów pomocy prawnej.

A. P. von S. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na powyższe postanowienie, zaskarżając je w całości i wnosząc o przyznanie prawa pomocy w postaci ustanowienia adwokata bądź radcy prawnego.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił następujące naruszenia:

1) art. 6 Konwencji O Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ratyfikowanej przez Polskę dnia 19 stycznia 1993 r. (Dz.U. Nr 147, poz. 962) - dalej: Konwencji - poprzez pozbawienie skarżącego prawa dostępu do Sądu;

2) art. 14 Konwencji poprzez różnicowanie ludzi w zakresie dostępu do praw z racji posiadanego majątku;

3) art. 32 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP, poprzez odmawianie skarżącemu gwarancji równości wobec prawa;

4) art. 245 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) - dalej p.p.s.a. - poprzez pomieszanie pojęć "prawa pomocy w zakresie całkowitym" z pojęciem "prawa pomocy w zakresie częściowym".

Skarżący dodatkowo zgłosił wnioski o:

1) respektowanie prawa wynikającego z art. 6 zd. 2 Konwencji poprzez rozpoznanie sprzeciwu na posiedzeniu jawnym;

2) powiadomienie o terminie rozpoznania niniejszego zażalenia;

3) przyznanie pełnomocnika procesowego celem wniesienia skargi kasacyjnej.

W zażaleniu skarżący podniósł, iż częściowe przyznanie mu prawa pomocy ma polegać na przydzieleniu pełnomocnika, który podpisałby sporządzoną przez skarżącego skargę kasacyjną. Podniósł także, iż niemożliwym okazało się uzyskanie przez niego pomocy adwokata bądź radcy prawnego w sprawie o wymierzenie grzywny Naczelnej Radzie Adwokackiej, ponieważ żaden z adwokatów oraz radców prawnych nie chciał reprezentować skarżącego w postępowaniu skierowanym przeciwko tej instytucji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zakres kontroli zaskarżonego postanowienia ograniczony jest do oceny jego zgodności z prawem. Sąd rozpatrując niniejsze zażalenie mógł jedynie zbadać - czy zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, czy też to prawo narusza i w zależności od tej oceny orzec w sposób przewidziany w art. 184, 185 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6170 Adwokaci i aplikanci adwokaccy
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Rada Adwokacka