Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Borowicz po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia T. K. za zarządzenie Przewodniczącego Wydziału [...] Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 grudnia 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 2283/11 o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie ze skargi T. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: oddalić zażalenie.
Zarządzeniem Przewodniczącego [...] Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 grudnia 2011 r. skarżący T. K. został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 120 złotych na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.), dalej jako: rozporządzenie w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu, w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. W wezwaniu powołano się także na treść art. 220 § 1 i 2 oraz § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej jako: p.p.s.a.
Skarżący T. K. złożył zażalenie na powyższe zarządzenie wnosząc o jego uchylenie. Na uzasadnienie prezentowanego stanowiska zarzucił, że samochodem osobowym poruszał się jako osoba prywatna, a nie przewoźnik lub firma transportowa. Ponadto zarzucił, że droga nie była odpowiednio oznaczona, gdyż brak było odpowiednich informacji o dokonywaniu jakichkolwiek opłat, droga nie była skończona, a wysokość kary nie jest adekwatna do wymiaru przekroczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Przepis art. 220 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd nie podejmie żadnych czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Wyjątki od tej zasady wynikają z przepisów dotyczących kwestii zwolnienia od kosztów sądowych z mocy ustawy lub postanowienia sądu zwalniającego stronę z tego obowiązku. Określony w art. 239 p.p.s.a. i następnych przepisach zakres podmiotowy i przedmiotowy zwolnienia od kosztów sądowych z mocy ustawy nie obejmuje strony skarżącej decyzję o nałożeniu kary pieniężnej. Skarżący nie ubiegał się także o uzyskanie zwolnienia sądu w tym zakresie. Zatem stosowna opłata winna zostać uiszczona przy wniesieniu pisma do Sądu.
W sytuacji złożenia pisma bez wniesienia należnej opłaty Przewodniczący wzywa wnoszącego pismo do jej uiszczenia. W przypadku, gdy skarżący zamieszkuje za granicą - w terminie nie krótszym niż dwa miesiące, pod rygorem wskazanym w ustawie. Taki tryb postępowania został zastosowany w niniejszej sprawie, stosowanie do treści art. 220 § 1 i 2 p.p.s.a.
Należy zauważyć, że wysokość wpisu uregulowana została w rozporządzeniu w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu. W niniejszej sprawie Przewodniczący [...] Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. prawidłowo wezwał skarżącego do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 120 złotych, gdyż z akt sprawy wynika, że wartość przedmiotu sporu wynosi 3000 złotych. Zgodnie więc z § 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia wpis stosunkowy zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem i wynosi do 10 000 złotych - 4% wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 100 złotych.
Zażalenie skarżącego na zarządzenie Przewodniczącego [...] Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. w przedmiocie wezwania do uiszczenia wpisu od skargi w tych okolicznościach nie mogło zostać uwzględnione. Podnoszone w zażaleniu argumenty w istocie rzeczy stanowią zarzuty wobec zaskarżonej do sądu administracyjnego decyzji o nałożeniu kary pieniężnej, a zatem nie mają wpływu na zakres i wysokość obowiązku obciążającego skarżącego tytułem uiszczenia należnej opłaty sądowej od wniesionej skargi.
Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 p.p.s.a.