Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Kazimierz Brzeziński po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia D.T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Ka 1738/02 w sprawie ze skargi D. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 2 lipca 2002 r. sygn. akt [...] w przedmiocie zezwoleń na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych postanawia: oddalić zażalenie U Z A S A D N I E N I E Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną wniesioną przez D. T. - reprezentowaną przez radcę prawnego M. Ł. z powodu uiszczenia wpisu stałego znakami opłaty sądowej, w sposób niezgodny z art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "p.s.a.". Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł w imieniu skarżącej radca prawny M. Ł. podnosząc, że zastosowanie przytoczonych przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przepisów zgodnie z ich literalnym brzmieniem nastąpiło z naruszeniem art. 175 § 1, art. 177 § 1 i art. 221 p.s.a. wskutek pozbawienia strony możliwości skorzystania z ustawowego terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Pełnomocnik skarżącej podniósł, że uzyskanie informacji o numerze rachunku bankowego Sądu, na który należy przelać kwotę wpisu stałego możliwe jest w zasadzie do godz. 1530, zaś dokonanie wpłaty w kasie Sądu było ograniczone z uwagi na godziny otwarcia kasy, a także odległość siedziby Sądu od miejsca zamieszkania skarżącej. Numer rachunku bankowego Sądu nie jest według pełnomocnika powszechnie znany i upubliczniany. W żadnej korespondencji z WSA w Gliwicach, w tym również w przesyłce zawierającej orzeczenie, od którego wywiedziona została skarga kasacyjna nie zawarto informacji o numerze rachunku bankowego Sądu, właściwego dla dokonania wpisu stałego. Z chwilą zakończenia urzędowania Sądu strona traciłaby możliwość skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej, a taka sytuacja według pełnomocnika jest niedopuszczalna, gdyż stanowi naruszenie konstytucyjnego prawa strony do korzystania z drogi postępowania sądowego dla ochrony swoich roszczeń. Kwestią poboczną, choć zdaniem pełnomocnika istotną w sprawie jest treść art. 212 § 2 p.s.a., zgodnie z którym opłaty sądowe są dochodami budżetu państwa. Ratio legis tego przepisu wskazuje, iż jego celem powinno być zapewnienie budżetowi państwa stałego wpływu dochodów, w tym m.in. z wpisów sądowych. Zakup znaczków sądowych i postawienie ich, jako opłaty sądowej do dyspozycji Sądu, stanowić musi zadośćuczynienie obowiązkowi uiszczenia stałego wpisu i niewątpliwie realizuje wskazany wyżej cel, bowiem budżet państwa zostaje w ten sposób zasilony. Wskazując na powyższe, pełnomocnik skarżącej nie zgodził się z zaskarżonym postanowieniem i jego uzasadnieniem, podnosząc na marginesie, że dokumenty do sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej zostały mu doręczone przez skarżącą w ostatnim dniu 30-dniowego terminu, wskutek tego nie miał on możliwości uiszczenia wpisu stałego w sposób wskazany w art. 219 § 2 p.s.a. i celem uniknięcia wydania przez Sąd postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej z powodu nieuiszczenia wpisu stałego, uiścił go znakami opłaty sądowej, tj. w formie jedynie możliwej w tej sytuacji. Zdaniem pełnomocnika, bez znaczenia jest w sprawie fakt udzielenia mu pełnomocnictwa do działania z datą wcześniejszą, bowiem faktyczne znaczenie ma moment podjęcia przez skarżącą decyzji o zrealizowaniu swojego uprawnienia do zaskarżenia wyroku, a fakt podjęcia tej decyzji w ostatnim dniu terminu zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa i judykatury nie może być poczytany na niekorzyść skarżącej. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 219 § 2 p.s.a. opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu. W przepisie tym określono dopuszczalne sposoby uiszczenia opłaty sądowej. Opłata uiszczona przez pełnomocnika skarżącej znakami opłaty sądowej nie spełnia wymagań określonych w art. 219 § 2 p.s.a. Zgodnie z art. 220 § 1 p.s.a. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Pismo opłacone znakami opłaty sądowej jest pismem, które nie jest należycie opłacone i w sytuacji gdy zostało wniesione przez adwokata lub radcę prawnego, zgodnie z art. 221 p.s.a. odrzuca się je bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Z treści przepisów art. 219 § 1 i § 2 p.s.a. interpretowanych łącznie wynika, że sposób uiszczenia opłaty sądowej (§ 2) jest elementem obowiązku, o którym mowa w § 1. Nie można zatem uznać, że obowiązek uiszczenia opłaty został spełniony, jeżeli opłaty nie uiszczono gotówką w kasie sądu lub na rachunek bankowy właściwego sądu. Ustawodawca nie przewidział żadnego wyjątku od tej zasady, w związku z tym podane w zażaleniu przyczyny uiszczenia wpisu znakami opłaty sądowej nie mogą usprawiedliwiać niezachowania przewidzianego ustawą sposobu uiszczenia wpisu i potraktowania wniesionej skargi kasacyjnej, jako należycie opłaconej. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.s.a. w związku z art. 197 p.s.a. oddalił zażalenie, jako pozbawione usprawiedliwionych podstaw.
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 3 lutego 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Sędzia NSA Kazimierz Brzeziński po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia D. T.
od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Ka 1738/02 w sprawie ze skargi D. T.
na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 2 lipca 2002 r. sygn. akt [...] w przedmiocie zezwoleń na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych postanawia: oddalić zażalenie
U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną wniesioną przez D. T. - reprezentowaną przez radcę prawnego M. Ł. z powodu uiszczenia wpisu stałego znakami opłaty sądowej, w sposób niezgodny z art. 219 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "p.s.a.".
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł w imieniu skarżącej radca prawny M. Ł. podnosząc, że zastosowanie przytoczonych przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przepisów zgodnie z ich literalnym brzmieniem nastąpiło z naruszeniem art. 175 § 1, art. 177 § 1 i art. 221 p.s.a. wskutek pozbawienia strony możliwości skorzystania z ustawowego terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Pełnomocnik skarżącej podniósł, że uzyskanie informacji o numerze rachunku bankowego Sądu, na który należy przelać kwotę wpisu stałego możliwe jest w zasadzie do godz. 1530, zaś dokonanie wpłaty w kasie Sądu było ograniczone z uwagi na godziny otwarcia kasy, a także odległość siedziby Sądu od miejsca zamieszkania skarżącej. Numer rachunku bankowego Sądu nie jest według pełnomocnika powszechnie znany i upubliczniany. W żadnej korespondencji z WSA w Gliwicach, w tym również w przesyłce zawierającej orzeczenie, od którego wywiedziona została skarga kasacyjna nie zawarto informacji o numerze rachunku bankowego Sądu, właściwego dla dokonania wpisu stałego.
Z chwilą zakończenia urzędowania Sądu strona traciłaby możliwość skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej, a taka sytuacja według pełnomocnika jest niedopuszczalna, gdyż stanowi naruszenie konstytucyjnego prawa strony do korzystania z drogi postępowania sądowego dla ochrony swoich roszczeń.
Kwestią poboczną, choć zdaniem pełnomocnika istotną w sprawie jest treść art. 212 § 2 p.s.a., zgodnie z którym opłaty sądowe są dochodami budżetu państwa. Ratio legis tego przepisu wskazuje, iż jego celem powinno być zapewnienie budżetowi państwa stałego wpływu dochodów, w tym m.in. z wpisów sądowych. Zakup znaczków sądowych i postawienie ich, jako opłaty sądowej do dyspozycji Sądu, stanowić musi zadośćuczynienie obowiązkowi uiszczenia stałego wpisu i niewątpliwie realizuje wskazany wyżej cel, bowiem budżet państwa zostaje w ten sposób zasilony.
Wskazując na powyższe, pełnomocnik skarżącej nie zgodził się z zaskarżonym postanowieniem i jego uzasadnieniem, podnosząc na marginesie, że dokumenty do sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej zostały mu doręczone przez skarżącą w ostatnim dniu 30-dniowego terminu, wskutek tego nie miał on możliwości uiszczenia wpisu stałego w sposób wskazany w art. 219 § 2 p.s.a. i celem uniknięcia wydania przez Sąd postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej z powodu nieuiszczenia wpisu stałego, uiścił go znakami opłaty sądowej, tj. w formie jedynie możliwej w tej sytuacji.