Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2018 r. sygn. akt VI SA/Wa 191/18 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu w sprawie ze skargi [...] na akt Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie wezwania do nieodpłatnego udostępnienia programów postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 191/18 odmówił [...] wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] października 2017 r. w przedmiocie wezwania do nieodpłatnego udostępnienia programów.
Sąd I instancji wskazał, że [...] (dalej: skarżąca, strona) w skardze na ww. akt Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zawarła wniosek o wstrzymanie jego wykonania.
Uzasadniając wniosek podała, że wykonanie zaskarżanego aktu naraża stronę na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, w tym prawnokarnych. Wyrażenie przez skarżącą na udostępnienie przez [...] odbiorcom [...] programów [...] oznaczać będzie złamanie umów zawartych z dostawcami/producentami audycji wchodzących w skład przedmiotowych programów co zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 880 ze zm. - dalej: ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych), wiąże się z obowiązkiem wobec podmiotów, których prawa zostały naruszone, naprawienia szkody na zasadach ogólnych albo poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej trzykrotności wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu, a ponadto zgodnie art. 116 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2.
Ponadto niewykonanie zaskarżanego wezwania, grozi w myśl art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (t. j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1414 ze zm., dalej u.r.t.), karą pieniężną nakładaną przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w wysokości do 50% rocznej opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością przeznaczona do nadawania programu, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością, karę pieniężną w wysokości do 10% przychodów nadawcy. W przypadku uznania niepodporządkowania się wezwaniu za rażące naruszenie ustawy, sankcją może być w myśl art. 38 ust. 1 pkt 2) u.r.t. cofnięcie koncesji, co miałoby katastrofalny wpływ na działalność wnioskodawcy i prowadziłoby do strat liczonych w setkach milionów złotych.
Zdaniem Sądu I instancji argumenty i okoliczności przytoczone przez skarżącą nie dają podstawy do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki wskazane w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), umożliwiające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Skarżąca uzasadniając wniosek powołała się na kary grożące jej z tytułu zawartych umów, nie wskazała jednak jaka jest konkretna wysokość tych kar, a także nie wskazała, jakimi środkami pieniężnymi strona dysponuje oraz jakie przychody uzyskuje. Nie przedstawiono także umów, z których wskazane kary miałyby wynikać. Tym samym rozważania dotyczące niebezpieczeństwa wyrządzenia skarżącej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków przez zaskarżony akt, mają w niniejszej sprawie charakter czysto teoretyczny i nie mogą stanowić podstawy do uwzględnienia wniosku. WSA podkreślił, że spełnienie przesłanek wstrzymania wykonania aktu musi być bezpośrednim następstwem wykonania zaskarżonego aktu. Skutki lub szkoda muszą być realne, zachodzić w czasie ubiegania się o wstrzymanie, a nie w przyszłości, nie mogą być oparte na przypuszczeniach.