Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Hanna Szafrańska - Falkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia R. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1725/04 o odmowie przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w postaci zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R.S. na uchwałę Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 26 czerwca 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu na listę aplikantów radcowskich postanawia: - oddalić zażalenie - UZASADNIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1725/04 odmówił skarżącemu R. S. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym w postaci zwolnienia od kosztów sądowych. Strona wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na to postanowienie, żądając zmiany postanowienia poprzez przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych. W zażaleniu stwierdziła, iż nie jest w stanie pokryć całkowitych kosztów procesu, gdyż od października 2004 r. pozostaje bez pracy i wszelkie próby znalezienia pracy kończą się niepowodzeniem. Podniosła także niemożliwość zaplanowania takich wydatków, na co zwracał uwagę Sąd I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270), dalej p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Podkreślenia wymaga fakt, że udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i dlatego powinno sprowadzać się do przypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Instytucja ta ma charakter wyjątkowy i jest stosowana w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone. Z treści wniosku i dokumentów do niego dołączonych wynika, że wnoszący o przyznanie prawa pomocy wraz z żoną osiągają dochód w wysokości 1473,63zł netto miesięcznie. Wnoszący zażalenie przebywa na zasiłku dla bezrobotnych, którego wysokość wynosi 369,90 zł netto, natomiast jego żona pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę i otrzymuje kwotę 1103,73 zł tytułem wynagrodzenia. Strona przedstawiła również dokumenty wskazujące na jej comiesięczne wydatki. Wymaga jednak podkreślenia, iż skarżący złożył skargę do Sądu w sierpniu 2004 r. W okresie tym nie pobierał zasiłku, gdyż pozostawał zatrudniony na stanowisku asystenta sędziego w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, skarżący mógł poczynić stosowne oszczędności na pokrycie kosztów sądowych w sprawie niniejszej, tym bardziej, ze jako osoba z wykształceniem prawniczym i pracująca w organach wymiaru sprawiedliwości miała pełną świadomość konieczności ponoszenia kosztów postępowania. Skarżący winien przewidzieć możliwość prowadzenia postępowania sądowego i ponoszenia stosownych kosztów już w kwietniu 2004r., tj. wtedy gdy otrzymał uchwałę organu I instancji i złożył od niej odwołanie. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że skarżący jest w stanie ponieść koszty sądowe w postaci wpisu od skargi i dlatego zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uznał za nieuzasadnione. Z tych względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Sędzia NSA Hanna Szafrańska - Falkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2005 r.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia R. S.
na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1725/04 o odmowie przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w postaci zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R. S.
na uchwałę Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 26 czerwca 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu na listę aplikantów radcowskich postanawia:
- oddalić zażalenie -
UZASADNIENIE
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1725/04 odmówił skarżącemu R. S. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym w postaci zwolnienia od kosztów sądowych.
Strona wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na to postanowienie, żądając zmiany postanowienia poprzez przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych. W zażaleniu stwierdziła, iż nie jest w stanie pokryć całkowitych kosztów procesu, gdyż od października 2004 r. pozostaje bez pracy i wszelkie próby znalezienia pracy kończą się niepowodzeniem. Podniosła także niemożliwość zaplanowania takich wydatków, na co zwracał uwagę Sąd I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270), dalej p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślenia wymaga fakt, że udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i dlatego powinno sprowadzać się do przypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Instytucja ta ma charakter wyjątkowy i jest stosowana w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone.
Z treści wniosku i dokumentów do niego dołączonych wynika, że wnoszący o przyznanie prawa pomocy wraz z żoną osiągają dochód w wysokości 1473,63zł netto miesięcznie. Wnoszący zażalenie przebywa na zasiłku dla bezrobotnych, którego wysokość wynosi 369,90 zł netto, natomiast jego żona pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę i otrzymuje kwotę 1103,73 zł tytułem wynagrodzenia. Strona przedstawiła również dokumenty wskazujące na jej comiesięczne wydatki.
Wymaga jednak podkreślenia, iż skarżący złożył skargę do Sądu w sierpniu 2004 r. W okresie tym nie pobierał zasiłku, gdyż pozostawał zatrudniony na stanowisku asystenta sędziego w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, skarżący mógł poczynić stosowne oszczędności na pokrycie kosztów sądowych w sprawie niniejszej, tym bardziej, ze jako osoba z wykształceniem prawniczym i pracująca w organach wymiaru sprawiedliwości miała pełną świadomość konieczności ponoszenia kosztów postępowania. Skarżący winien przewidzieć możliwość prowadzenia postępowania sądowego i ponoszenia stosownych kosztów już w kwietniu 2004r., tj. wtedy gdy otrzymał uchwałę organu I instancji i złożył od niej odwołanie.
Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że skarżący jest w stanie ponieść koszty sądowe w postaci wpisu od skargi i dlatego zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uznał za nieuzasadnione.
Z tych względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.