Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Jagielska po rozpoznaniu w dniu 12 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia P. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 sierpnia 2018 r. sygn. akt III SA/Po 350/18 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2018 r. o sygn. akt III SA/Po 350/18, orzekając na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; dalej: p.p.s.a.), odmówił P. K. przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia [...] kwietnia 2018 r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.
Wyjaśniając motywy podjętego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi (podpisania skargi), wyjaśniając, iż wezwanie odebrał z innymi pismami, ale miał się zapoznać z jego treścią w terminie późniejszym. Wezwanie zostawił jednak przypadkiem w samochodzie kolegi, który podwoził skarżącego do domu. Kolega schował ten dokument do schowka w samochodzie. Skarżący uiścił w terminie wpis od skargi, ale nie wiedział o wezwaniu do podpisania skargi. Wiedzę na ten temat uzyskał odbierając postanowienie o odrzuceniu skargi. Wtedy dopiero kolega przeszukał samochód i dostarczył wezwanie skarżącemu.
W ocenie Sądu, skarżący powinien był wykazać brak winy w niedochowaniu terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, czego nie uczynił, ponieważ podane we wniosku okoliczności wskazują, że nie dochował należytej staranności w zapoznaniu się z treścią wezwania. Okoliczności dotyczące pozostawienia pisma w samochodzie kolegi nie świadczą o tym, że skarżący nie dochował terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi bez własnej winy.
W zażaleniu złożonym do Naczelnego Sądu Administracyjnego P. K., reprezentowany przez adwokata, domagał się uchylenia postanowienia Sądu z dnia 9 sierpnia 2018 r. i przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Wnoszący zażalenie zarzucił naruszenie art. 58 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.; dalej: k.p.a.) poprzez bezzasadne uznanie, że nie dotrzymał ze swojej winy terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W uzasadnieniu zażalenia skarżący ponowił argumentację jak we wniosku o przywrócenie terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, kontrolowane postanowienie jest zgodne z prawem. Szczególnego podkreślenia wymaga, że odmawiając skarżącemu przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi WSA w Poznaniu nie naruszył wskazanego w podstawie zażalenia art. 58 § 1 k.p.a. W postępowaniu przed sądami administracyjnymi zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (w kwestii uchybienia i przywrócenia terminu są to art. 85-89, zamieszczone w Rozdziale 6. p.p.s.a), a nie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, jak błędnie podano w zażaleniu.
Z racji błędnie określonej podstawy prawnej zaskarżenia i mając na uwadze, że skarżący jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, przyjąć należało, iż skarżący nie zakwestionował w sposób skuteczny dokonanej przez WSA w Poznaniu oceny prawnej wniosku o przywrócenie terminu, co czyni zażalenie nieuzasadnionym.
Niezasadność zażalenia wyraża się również w tym, że nawet gdyby uznać (na podstawie uzasadnienia zażalenia), iż skarżący zarzucił Sądowi naruszenie art. 86 § 1 p.p.s.a. (jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu) to jednak w złożonym środku odwoławczym, którego argumentacja stanowi w istocie powielenie wniosku o przywrócenie terminu, nie wykazał braku swojej winy w uchybieniu terminowi, a zatem uchybiony termin nie mógł zostać przywrócony.
Z wymienionych powodów, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny postanowił jak w sentencji.