Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Kręcisz po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 2552/17 w zakresie utrzymania w mocy zarządzenia starszego referendarza sądowego w sprawie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi A.B. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o dopuszczenie do egzaminu notarialnego postanawia: odrzucić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 2552/17, na podstawie art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.), w wyniku sprzeciwu A.B. utrzymał w mocy zarządzenie starszego referendarza sądowego WSA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2018 r. w sprawie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o dopuszczenie do egzaminu notarialnego.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżący pomimo wezwania go do nadesłania wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu nie wykonał tego wezwania, w związku z czym referendarz zaskarżonym zarządzeniem zasadnie pozostawił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
Po otrzymaniu odpisu tego postanowienia (wraz z pouczeniem o niezaskarżalności) skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie domagając się jego uchylenia w całości jako niezgodnego ze stanem faktycznym i prawnym.
Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdy ustawa wyraźnie przewiduje możliwość wniesienia zażalenia oraz na postanowienia wymienione w art. 194 § 1 pkt 1-10 p.p.s.a. Natomiast, zgodnie z art. 260 § 1 p.p.s.a. w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie, tj. nadanym przez art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2015 r., poz. 658), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy.
Postanowienie wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu jest niezaskarżalne, albowiem ani nie zostało wymienione w katalogu postanowień objętych art. 194 § 1 pkt 1-10 p.p.s.a., ani żaden inny przepis tej ustawy nie przewiduje możliwości wniesienia zażalenia na tego rodzaju postanowienie.
Skoro zatem ustawodawca nie przewidział możliwości wniesienia zażalenia na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie prawa pomocy, wydane na podstawie art. 260 § 1 p.p.s.a., należało zażalenie to odrzucić, jako niedopuszczalne.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 180 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.