Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 21 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Głównego Inspektora Transportu Drogowego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 28 czerwca 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 751/11 w zakresie przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w L. według właściwości w sprawie ze skargi M. L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [..] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 28 czerwca 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 751/11 - działając na podstawie art. 59 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) - przekazał według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w L. sprawę ze skargi M. Ł. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [..] lutego 2011 r. nr [..] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.
W uzasadnieniu Sąd podniósł, że 30 maja 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 18 kwietnia 2011 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania Głównego Inspektora Transportu Drogowego (Dz. U. 2011 Nr 89 poz. 506; dalej: rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 18 kwietnia 2011 r.). Zgodnie z § 1 cyt. rozporządzenia rozpoznawanie spraw z zakresu działania Głównego Inspektora Transportu Drogowego dotyczących nałożenia kar pieniężnych, o których mowa w art. 92 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, ze zm.; dalej: utd), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. § 2 tego rozporządzenia stanowi, iż sprawy zarejestrowane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie, rozpoznaje wojewódzki sąd administracyjny właściwy w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem spraw, w których wyznaczono terminy rozprawy. W niniejszej sprawie strona skarżąca ma miejsce zamieszkania na obszarze Województwa L. ([..]). Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 25 kwietnia 2003 r. w sprawie utworzenia wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 72, poz. 652 ze zm.), właściwym dla obszaru Województwa Łódzkiego jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w L., stąd ten Sąd jest właściwym do rozpoznania sprawy.
Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł zażalenie na to postanowienie domagając się jego uchylenia.
Postanowieniu zarzucono naruszenie art. 13 § 2 p.p.s.a. w związku z § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 18 kwietnia 2011 r. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że sprawa podlega przekazaniu Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w L..
W uzasadnieniu organ wskazał, że z treści § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 18 kwietnia 2011 r. wynika, iż przekazaniu podlegają sprawy dotyczące nałożenia kar pieniężnych. Przepis stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 13 § 2 p.p.s.a. i należy interpretować go "ścieśniająco". § 1 cyt. rozporządzenia ma zastosowanie jedynie w sprawie skarg związanych z postępowaniem w sprawie nałożenia kary pieniężnej w oparciu o art. 92 ustawy o transporcie drogowym, tj. spraw, w których znajdują zastosowanie przepisy ustawy o transporcie drogowym. Przepisu tego nie stosuje się do spraw pośrednio jedynie związanych z postępowaniem w sprawie nałożenia kary pieniężnej takich jak sprawy związane z postępowaniem egzekucyjnym w administracji czy też spraw wszczętych na skutek wniosku strony o umorzenie, rozłożenie na raty bądź odroczenie płatności kar pieniężnych, które zostały już nałożone, gdyż decyzja ta nie dotyczy nałożenia kary pieniężnej.