Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia W.D. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2155/04 w przedmiocie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi W. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy wydania licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia postanawia: oddalić zażalenie U Z A S A D N I E N I E Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 marca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwolnił skarżącego W. D. od wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 zł i odmówił przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie w sprawie ze skargi W. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 7 października 2004 r. w przedmiocie odmowy wydania licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej ma charakter obligatoryjny w tym znaczeniu, że spełnienie przesłanek określonych w art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwaną dalej p.p.s.a., obliguje sąd do przyznania prawa pomocy w stosownym zakresie. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, z analizy wniosku o przyznanie prawa pomocy, jak również z przedłożonych przez stronę dowodów wynika, że skarżący nie wykazał dostatecznie, że spełnia ustawowe przesłanki do przyznania mu prawa pomocy w zakresie całkowitym, albowiem nie udowodnił on, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Podkreślono, iż znaczna część wydatków skarżącego związana jest ze spłatą trzech komercyjnych kredytów. Sąd uznał w związku z tym, iż w przypadku skarżącego zachodzą podstawy do częściowego przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, albowiem w toku postępowania strona wykazała jedynie, iż nie ma dostatecznych środków na ponoszenie pełnych kosztów postępowania. Od powyższego postanowienia skarżący W. D. wniósł zażalenie, wnosząc o jego uchylenie, ewentualnie jego zmianę w części odmawiającej mu przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie i przyznanie mu tego prawa w zakresie całkowitym. W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że znalazł się w bardzo trudnej sytuacji życiowej z uwagi na chorobę i nie jest w stanie partycypować w kosztach sądowych w jakimkolwiek zakresie. Nie stać go na przyjazd do sądu administracyjnego. Posiada 6-letni samochód "Łada" zakupiony w systemie ratalnym w 1999 r., kiedy to prowadził działalność gospodarczą związaną z handlem obwoźnym, za który spłaca raty. Z uwagi na przebyte choroby zmuszony jest zażywać bardzo kosztowne leki. Nieprzyznanie prawa pomocy w pełnym zakresie, o jakie wnosił skarżący, pozbawia go jego zdaniem możliwości obrony własnych praw i jest społecznie niesprawiedliwe. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie mogło być uwzględnione, gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. i prawidłowo rozstrzygnął o przyznaniu skarżącemu prawa pomocy jedynie w zakresie zwolnienia go od wpisu sądowego. Co nie zamyka mu prawa do sądu i obrony jego praw w jakikolwiek sposób z uwagi na odmowę przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie, czyli ustanowienie dla niego pełnomocnika - radcy prawnego z urzędu. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyczerpująco przeanalizował wykazaną przez skarżącego jego sytuację materialną, życiową i rodzinną i doszedł do uprawnionych wniosków, że nie ma on dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. Natomiast zasadnie WSA przyjął, że skarżący nie wykazał, że ubiegając się o ww. pomoc państwa poczynił wszelkie czynności w kierunku skutecznego spełnienia przesłanek ustawowych do przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. Argumenty skarżącego za koniecznością ustanowienia mu pełnomocnika radcy prawnego z urzędu dla bytu sprawy niniejszej nie są przekonywujące, zważywszy na treść skargi, sprzeciwu i zażalenia, które wskazują na wystarczające przygotowanie skarżącego do obrony swoich praw przed sądem administracyjnym oraz na obowiązek sądu rozpatrzenia skargi w pełnym zakresie bez względu na podnoszone zarzuty w skardze i wzięcie pod uwagę z urzędu również te naruszenia prawa, które nie zostały podniesione przez stronę. Wobec braku usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia zażalenia należało postanowić jak wyżej na podstawie art. 184 w związku z art. 197 i 2 p.p.s.a.
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 22 czerwca 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2005 r.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia W. D.
od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 2155/04 w przedmiocie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi W. D.
na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy wydania licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia postanawia: oddalić zażalenie
U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 marca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwolnił skarżącego W. D. od wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 zł i odmówił przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie w sprawie ze skargi W. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 7 października 2004 r. w przedmiocie odmowy wydania licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia.
W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej ma charakter obligatoryjny w tym znaczeniu, że spełnienie przesłanek określonych w art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwaną dalej p.p.s.a., obliguje sąd do przyznania prawa pomocy w stosownym zakresie.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, z analizy wniosku o przyznanie prawa pomocy, jak również z przedłożonych przez stronę dowodów wynika, że skarżący nie wykazał dostatecznie, że spełnia ustawowe przesłanki do przyznania mu prawa pomocy w zakresie całkowitym, albowiem nie udowodnił on, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Podkreślono, iż znaczna część wydatków skarżącego związana jest ze spłatą trzech komercyjnych kredytów.
Sąd uznał w związku z tym, iż w przypadku skarżącego zachodzą podstawy do częściowego przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, albowiem w toku postępowania strona wykazała jedynie, iż nie ma dostatecznych środków na ponoszenie pełnych kosztów postępowania.
Od powyższego postanowienia skarżący W. D. wniósł zażalenie, wnosząc o jego uchylenie, ewentualnie jego zmianę w części odmawiającej mu przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie i przyznanie mu tego prawa w zakresie całkowitym.
W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że znalazł się w bardzo trudnej sytuacji życiowej z uwagi na chorobę i nie jest w stanie partycypować w kosztach sądowych w jakimkolwiek zakresie. Nie stać go na przyjazd do sądu administracyjnego.
Posiada 6-letni samochód "Łada" zakupiony w systemie ratalnym w 1999 r., kiedy to prowadził działalność gospodarczą związaną z handlem obwoźnym, za który spłaca raty. Z uwagi na przebyte choroby zmuszony jest zażywać bardzo kosztowne leki. Nieprzyznanie prawa pomocy w pełnym zakresie, o jakie wnosił skarżący, pozbawia go jego zdaniem możliwości obrony własnych praw i jest społecznie niesprawiedliwe.