Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Rafał Batorowicz po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Ministra Zdrowia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2010 r. sygn. akt VI SO/Wa 1/10 w zakresie wymierzenia grzywny oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w sprawie z wniosku M. P. P. Sp. z o.o. z siedzibą w G. o wymierzenie organowi grzywny za nieprzekazanie skargi na bezczynność organu w sprawie wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. akt VI SO/Wa 1/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na wniosek M. P. P. Sp. z o.o. z siedzibą w G. wymierzył Ministrowi Zdrowia grzywnę wysokości 9308,88 zł i zasądził od Ministra Zdrowia na rzecz wnioskodawcy kwotę 117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że we wniosku z dnia 8 stycznia 2010 r. M. P. P. Sp. z o.o. zwróciła się do Sądu o wymierzenie Ministrowi Zdrowia grzywny w związku z nieprzekazaniem wniesionej przez tę spółkę skargi na bezczynność (pismo z dnia 15 lipca 2009 r.) organu po uprawomocnieniu się wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 1530/07, którym uchylono dwie decyzje Ministra Zdrowia wydane w sprawie dotyczącej pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego. W odpowiedzi na wspomniany wniosek (pismo z dnia 4 lutego 2010 r., nr [...]-18/BR/10) Minister Zdrowia wskazał, że wykonał powołany wyżej wyrok Sądu, bowiem w dniu 14 lipca 2009 r. wydał postanowienie nr [...], którym zwrócił M. P. P. Sp. z o.o. wniosek o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego. Skarga na bezczynność została wniesiona już po wydaniu wspomnianego postanowienia z dnia 14 lipca 2009 r., co skutkowało bezprzedmiotowością postępowania w zakresie zarzucanej bezczynności.
Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej powoływana jako: p.p.s.a.) w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Stosownie do treści wspomnianego art. 54 § 2 p.p.s.a., organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Z treści wniosku oraz z odpowiedzi organu na ten wniosek wynika, że skarga na bezczynność wpłynęła do Ministra Zdrowia w dniu 20 lipca 2009 r. Ostatnim dniem ustawowego terminu do przekazania skargi do Sądu wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę był 19 sierpnia 2009 r., zaś do dnia wydania zaskarżonego postanowienia organ nie przekazał do Sądu wspomnianych dokumentów, co oznacza, że uchybił obowiązkowi określonemu w art. 54 § 2 p.p.s.a. Organ był bezwzględnie zobligowany do przekazania przedmiotowej skargi na bezczynność do sądu administracyjnego, nawet wówczas, gdy uznał jej zarzuty za bezzasadne. Sąd pierwszej instancji wskazał, że grzywna, o której mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a. ma charakter dyscyplinująco-restrykcyjny. Zgodnie z art. 154 § 6 p.p.s.a. grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów. Wymierzając grzywnę w wysokości trzykrotnego przeciętnego wynagrodzenia Sąd pierwszej instancji miał na względzie m.in. czas, jaki upłynął od ostatniego dnia terminu na przekazanie skargi (19 sierpnia 2009 r.) do dnia orzeczenia o wymierzeniu grzywny (9 lutego 2010 r.) oraz okoliczność, że organ nie uzasadnił dostatecznie powodów niedotrzymania wspomnianego terminu. Zdaniem Sądu, orzeczona grzywna powinna stanowić należytą sankcję za naruszenie podstawowego prawa jednostki do rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki.