Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Krystyna Anna Stec po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia G. Spółki z o.o. w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. z dnia 7 października 2015 r. sygn. akt III SA/Lu 852/15 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie ze skargi G. Spółki z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 7 października 2015 r., sygn. akt III SA/Lu 852/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. odmówił G. Spółce z o.o. w W. przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] maja 2015 r. w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.
Sąd wskazał, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału skarżąca została wezwana do uzupełnienia wpisu od skargi o kwotę 800,00 zł, w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu zarządzenia, pod rygorem odrzucenia skargi. Wobec doręczenia wezwania do uzupełnienia wpisu w dniu 15 lipca 2015 r., termin do uzupełnienia wpisu od skargi upłynął w dniu 22 lipca 2015 r. Skarżąca nie uzupełniła należnego wpisu w terminie, co Sąd I instancji uznał za równoznaczne z nieuiszczeniem wpisu od skargi i z tego względu, na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), postanowieniem z dnia 9 września 2015 r. skargę spółki odrzucił.
Pismem z dnia 29 września 2015 r. skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia wpisu od skargi. W uzasadnieniu podniosła, że w wezwaniu do uzupełnienia wpisu sądowego nie wskazano, że kwota łączna wpisu stanowi 2000 zł. Wezwanie to było zatem niejednoznaczne, co spowodowało powstanie błędu po stronie pełnomocnika spółki i w konsekwencji doprowadziło do nieuiszczenia należnego wpisu w zakreślonym terminie.
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. stwierdził, że z treści wniosku o przywrócenie terminu wynika, że pełnomocnik skarżącej trwał w błędnym przekonaniu, że wpis od skargi został uiszczony w całości pomimo, iż w wezwaniu do uiszczenia (uzupełnienia) wpisu od skargi z dnia 7 lipca 2015 r. podana była podstawa prawna tj. § 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniach przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193), który stanowi, że wpis stosunkowy zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem i wynosi - przy należności ponad 100 000 zł - 1% wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 2 000 zł i nie więcej niż 100 000 zł. Zdaniem WSA z powyższego przepisu wynika wprost, że jeśli wartość przedmiotu zaskarżania wynosi ponad 100.000 zł to wpis od skargi nie może być mniejszy niż 2000 zł, a w konsekwencji, skarżąca nie uprawdopodobniła, że mimo szczególnej staranności nie zawiniła w uchybieniu terminu do uiszczenia wpisu.
Zażalenie na to postanowienie wniosła G. Sp. z o.o. wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w L. Postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 86 § 1 p.p.s.a. przez niezasadną odmowę przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi, podczas gdy nieuszczenie całości wpisu w terminie zostało spowodowane omyłką, wywołaną sformułowaniem wezwania do uiszczenia wpisu w sposób niejednoznaczny i mogący wprowadzić w błąd co do wysokości wpisu wskutek: niewskazania, w jakiej wysokości został ustalony wpis od skargi w całej jego wysokości, niejasnego określenia czy wezwanie dotyczy opłacenia skargi w ogóle, czy też uzupełnienia wpisu od skargi o wskazaną w wezwaniu kwotę, co do prowadziło do nieuzupełnienia wpisu do pełnej jego wysokości, i jako takie nie stanowiło prawidłowego wezwania do uzupełnienia wpisu, którego niedopełnienie przesądzałoby o zawinieniu wyłączającym przywrócenie terminu.