Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Zofia Flasińska, Jolanta Rajewska, po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi K. P.Ł. o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt II OSK 2321/12 oddalającego skargę kasacyjną K. P.Ł. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 658/12 w sprawie ze skargi K. P.Ł. na Prezydenta Miasta Krakowa w przedmiocie karty osuwiskowej postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia, 2. zwrócić K. P.Ł. z kasy Naczelnego Sądu Administracyjnego wpis w wysokości 200 (dwieście) zł od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia.
Skarżąca K. P.Ł. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt II OSK 2321/12 oddalającego jej skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2012 r. odrzucającego jej skargi na Prezydenta Miasta Krakowa w przedmiocie karty osuwiskowej. Skarżąca zarzucił rażącą niezgodność postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2014 r. z art. 6 ust. 1 i 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284 ze zm.), art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz.U. z 1995 r., Nr 36, poz. 175 ze zm.) oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz.Urz. UE z 2012 r., nr C 326, str. 391 i nn.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia podlega odrzuceniu.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego nie jest kolejnym, instancyjnym środkiem odwoławczym. Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego są prawomocne z chwilą ich wydania i co do zasady nie podlegają zaskarżeniu. Stosownie do art. 285a § 3 P.p.s.a. od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia prawa Unii Europejskiej. Naruszenie to ma dotyczyć konkretnej normy prawa Unii Europejskiej, która była stosowana w rozpoznawanej sprawie lub powinna być stosowana, przy czym naruszenie takiej normy ma charakter rażący. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego powinna zawierać wskazanie konkretnego przepisu prawa Unii Europejskiej, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 285e § 1 pkt 3 P.p.s.a.).
Skarżąca w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2014 r. zarzuciła naruszenie art. 6 ust. 1 i 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Zarzuty naruszenia powołanych przepisów nie wskazują, że niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej, albowiem niewystarczające jest przytoczenie przez skarżącą ani przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Protokołu dodatkowego do tej Konwencji, ani przepisu art. 47 Karty praw podstawowych bez powiązania z przepisem prawa Unii Europejskiej, który był stosowany lub powinien być stosowany w tej sprawie. Żaden taki przepis prawa Unii Europejskiej, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne nie został wskazany.
W pierwszej kolejności odnosząc się do przywołanych przez skarżącą zarzutów naruszenia przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Protokołu dodatkowego do tej Konwencji, należy wskazać, że jakkolwiek prawo Unii Europejskiej zawiera odesłanie wprost do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (dalej: TUE), zgodnie z którym Unia Europejska została zobowiązana do przystąpienia do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, to do czasu zawarcia i wejścia w życie umowy o przystąpieniu Unii Europejskiej do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Konwencja ta nie jest częścią porządku prawnego Unii Europejskiej i aktem prawa Unii. Wniosku tego nie zmienia brzmienie art. 6 ust. 3 TUE, zgodnie z którym "prawa podstawowe, zagwarantowane w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych Państwom Członkowskim, stanowią część prawa Unii jako zasady ogólne prawa". Przepis ten wskazuje, że prawa podstawowe zagwarantowane w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz te wynikające z tradycji konstytucyjnych państw członkowskich należą do ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, co nie oznacza, że sama Konwencja stanowi część prawa Unii Europejskiej. Takie stanowisko znajduje poparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 24 kwietnia 2012 r. w sprawie Kamberaj; dotychczas nieopublikowany w Zbiorze; sygn. ECLI:EU:C:2012:233)