Ustawa nie określa wprost jaki okres oczekiwania na rozpoznanie sprawy należy uznać za nieuzasadnioną zwłokę. Pewna wskazówka wynika jednak z art. 14 ustawy, który stanowi, że skarżący może wystąpić z nową skargą w tej samej sprawie po upływnie 12 miesięcy. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje się, że ustawodawca uznał za przewlekłe takie postępowanie, które trwa dłużej niż 12 miesięcy. Przy czym, jeżeli postępowanie trwa dłużej niż 12 miesięcy, nie oznacza to samo przez się, że nastąpiła przewlekłość postępowania w rozumieniu tej ustawy (por. postanowienia NSA: z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt II OPP 14/14, z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt II OPP 25/13, z dnia 19 sierpnia 2011 r., II OPP 27/11, z dnia 3 października 2014 r., sygn. akt I OPP 101/14). Istotne są bowiem również ustalenia faktyczne danej sprawy.
W rozpoznawanej sprawie nie można zarzucić przewlekłości postępowania w rozumieniu ustawy mimo, że postępowanie sądowe trwa ponad 12 miesięcy. Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że to wyłącznie działania skarżącego przyczyniły się do tak znacznego przedłużenia postępowania sądowego. Skarżący wnosił do Sądu liczne pisma procesowe, w tym środki odwoławcze, skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania oraz wnioski o przyznanie prawa pomocy w różnym zakresie, które nie zawierały żadnych informacji o sytuacji materialnej skarżącego, co za każdym razem rodziło po stronie Sądu obowiązek wzywania go do przedstawienia dodatkowych informacji. Te wszystkie szczegółowo przedstawione powyżej okoliczności przemawiają za uznaniem, że długi czas trwania postępowania w tej sprawie przed Sądem I instancji był konsekwencją zachowania skarżącego, które nie wskazywało na dążenie do szybkiego zakończenia postępowania sądowego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, orzekł jak w sentencji postanowienia.