Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Jan Kacprzak, Maria Wiśniewska, po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi D. W. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie ze skargi D. W. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] znak [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, sygn. akt VII SA/Wa 1091/05 postanawia: 1) stwierdzić przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, 2) przyznać skarżącej D. W. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sumę pieniężną w wysokości 1 000 (tysiąc) zł, 3) oddalić skargę na przewlekłość postępowania w pozostałym zakresie.
Skarżąca D. W. wniosła skargę na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie ze skargi D. W. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, domagając się stwierdzenia przewlekłości postępowania, zalecenia podjęcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie szeregu czynności, w tym rozpoznania sprawy oraz przyznania skarżącej od Skarbu Państwa kwoty 10 000 zł.
Z akt sprawy wynika, że skarga wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę została przekazana przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie w sierpniu 2005 r. W maju 2008 r. skarżąca wniosła skargę na przewlekłość postępowania. Postanowieniem WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2008 r. odrzucono skargę D. W.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarżąca wniosła skargę na przewlekłość postępowania w maju 2008 r., przed wydaniem postanowienia z dnia 11 czerwca 2008 r. o odrzuceniu jej skargi. Oznacza to, że skarga na przewlekłość postępowania została wniesiona w toku postępowania.
Skarga o stwierdzenie, że w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym nastąpiła przewlekłość postępowania może być uwzględniona, jeśli są podstawy do przyjęcia, że na skutek działania lub bezczynności sądu naruszone zostało prawo strony do rozpoznania jej sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 1 ust 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki; Dz. U. Nr 179, poz. 1843, zwanej dalej ustawą). Konieczne jest więc ustalenie, że wystąpiła zwłoka w postępowaniu sądowym (przewlekłość postępowania) oraz, że zwłoka w postępowaniu sądowym jest nieuzasadniona. Stosownie do przepisu art. 2 ustawy, o nieuzasadnionej zwłoce można mówić wówczas, jeśli postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne, uwzględniając ocenę terminowości i prawidłowości czynności sądowych, ale także zachowań stron, a w szczególności strony, która zarzucała przewlekłość postępowania. Ocena ta nie może być oderwana od obowiązku sądu rozpoznawania wszystkich spraw wniesionych do sądu bez nieuzasadnionej zwłoki, przy zachowaniu zasady rozpoznawania spraw według kolejności ich wpływu oraz uwzględnieniu przepisów nakazujących rozpoznawanie niektórych rodzajów spraw w ustawowo określonych terminach.
Ustawa nie określa wprost jaki okres oczekiwania na rozpoznanie sprawy należy uznać za nieuzasadnioną zwłokę. Pewna wskazówka wynika z art. 14 ustawy, który stanowi, że ponowna skarga na przewlekłość postępowania w tej samej sprawie może być wniesiona po upływie 12 miesięcy. Oznacza to, że co do zasady postępowanie sądowe jest przewlekłe, jeżeli toczy się ponad 12 miesięcy.
W rozpoznawanej sprawie postępowanie toczyło się od sierpnia 2005 r. i do czasu wniesienia skargi na przewlekłość postępowania upłynęły prawie 3 lata. Tak długi czas oczekiwania na rozpoznanie sprawy uzasadnia przyjęcie, że nastąpiło naruszenie prawa skarżącej do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w rozumieniu art. 2 ustawy. Nie zmienia tego stanu rzeczy okoliczność, że w toku postępowania Sąd rozpoznawał liczne wnioski i zażalenia stron postępowania.