Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędziowie Maria Czapska - Górnikiewicz NSA Marek Gorski /spr/ Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2007 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1194/05 w sprawie ze skargi H. R. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej odrzuca skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. R. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia u H. R. choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zatrucia zawodowego.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż stosownie do § 4 ust. 1, § 5 i § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłoszenia podejrzenia, rozpoznania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz.U. Nr 132, poz. 1115) podstawą wydania decyzji w sprawie stwierdzenia choroby zawodowej bądź braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej jest orzeczenie lekarskie wydane przez właściwą jednostkę orzeczniczą I i II stopnia wydane na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczej dokumentacji medycznej pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego. W aktach sprawy znajdowały się dwa orzeczenia lekarskie: nr [...] z 29 listopada 2004 r. wydane przez Mazowiecki Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w P. oraz nr [...] z [...] lutego 2005 r. wydane przez Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi. Oba orzeczenia jednoznacznie wskazują na brak podstaw do rozpoznania u skarżącej przewlekłego zatrucia zawodowego. Warunkiem koniecznym stwierdzenia choroby zawodowej jest jej rozpoznanie przez właściwą jednostkę służby zdrowia. Skoro powoływane wyżej orzeczenia lekarskie nie wskazują na istnienie u skarżącej choroby zawodowej to zdaniem sądu meriti decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie nie narusza prawa, a tym samym skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.
Wyrok ten zaskarżył skargą kasacyjną pełnomocnik skarżącej, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania.
W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, skarga kasacyjna oparta została o zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez przyjęcie, że schorzenie skarżącej nie jest chorobą zawodową. Zdaniem skarżącej substancje chemiczne z jakimi miała do czynienia w trakcie swojej pracy zawodowej mogą powodować schorzenia na jakie wskazuje w skardze. Uważa ona, że przeprowadzone badania nie mogą być w pełni rozstrzygające i że niezbędnym jest przeprowadzenie dodatkowych badań.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - w skrócie p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej sprowadzają się do polemiki ze stanowiskiem sądu meriti, zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych. Powinna wskazywać, które przepisy prawa materialnego lub procesowego zostały naruszone przez sąd meriti. Temu celowi służy tzw. przymus adwokacji. Tych wymogów przedmiotowa skarga kasacyjna nie spełnia.
Skarga kasacyjna nie wskazująca na podstawy o jakich mowa w art. 174 p.p.s.a. jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 180 w zw. z art. 174 p.p.s.a.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny postanowił jak w sentencji.