Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie NSA Jerzy Bujko /spr./ Jerzy Krupiński Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 2323/06 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Komisji do Spraw Służby Zastępczej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy skierowania do służby zastępczej postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 19 lutego 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. T. wniesioną na decyzję Komisji do Spraw Służby Zastępczej z dnia [...] nr [...], utrzymującą w mocy orzeczenie Komisji Wojewódzkiej do Spraw Służby Zastępczej w K. z dnia [...] o odmowie skierowania do odbywania służby zastępczej. W uzasadnieniach obu decyzji Komisje wyraziły pogląd, że wnioskodawca nie wykazał istnienia ważnych powodów, które nie pozwalają mu na pełnienie służby wojskowej. Rozpoznając skargę J. T. wniesioną na te decyzje, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że zostały one wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami procesowymi i odpowiadają obowiązującemu prawu materialnemu. Zgodnie bowiem z art. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o służbie zastępczej (Dz.U. Nr 223, poz. 2117) w zw. z art. 11 tej ustawy do odbywania służby zastępczej może być skierowana osoba podlegająca obowiązkowi służby wojskowej, która wykaże, że jej przekonania religijne lub wyznawane zasady moralne nie pozwalają na pełnienie tej służby. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił stanowisko organów, iż wnioskodawca w rozpoznawanej sprawie nie wykazał istnienia podstaw do skierowania go do służby zastępczej, co legło u podstaw oddalenia jego skargi.
Wymieniony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaskarżył J. T. reprezentowany przez radcę prawnego J. M. C. Skargę kasacyjną oparł na zarzucie naruszenia prawa materialnego - ustawy z dnia 28.22.2003 r. o służbie zastępczej - przez jego niewłaściwe zastosowanie. Wnioskiem zawartym w skardze skarżący zażądał uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna może opierać się na podstawach zaskarżenia wymienionych w art. 174 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a. - Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Zgodnie z art. 176 tej ustawy do formalnych warunków, które musi spełniać taka skarga, zalicza się między innymi, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zostało wyjaśnione, że dla zachowania formy skargi kasacyjnej nie wystarczy powołać się na przepis art. 174 p.p.s.a., lecz konieczne jest wskazanie, które konkretnie przepisy wymienionej ustawy - oznaczone numerem artykułu (paragrafu, ustępu) - zostały naruszone, na czym naruszenie to polegało, a przy zarzucie obrazy przepisów procesowych wykazanie, że naruszenie ich mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Warunek przytoczenia i uzasadnienia podstaw kasacyjnych nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody zmuszające sąd II instancji do domyślania się, który przepis skarżący miał na uwadze podnosząc zarzuty naruszenia prawa (por. wyroki SN z 11.03.1997 r., III CKN 13/97 - OSNC 1997, nr 8, poz. 114 i z 7.04.1997 r., III CKN 29/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 96). Wskazane rygory są uzasadnione między innymi i tym, że skargę kasacyjną może sporządzić tylko adwokat lub radca prawny i w szczególnych wypadkach inne profesjonalne podmioty wymienione w art. 175 p.p.s.a.
W rozpoznawanej sprawie skarżący zarzucił ogólnie naruszenie całej ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. (w skardze kasacyjnej niesprostowany błąd 28.22.2003 r.) o służbie zastępczej (Dz.U. Nr 223, poz. 2217 ze zm.), nie wskazując jednak, który konkretnie przepis tego aktu prawnego został naruszony, na czym to naruszenie polegało i nie uzasadniając tych zarzutów. Należy więc uznać, że tak sporządzona skarga kasacyjna zawiera brak formalny uniemożliwiający jej merytoryczne rozpoznanie. Nie podaje ona - wbrew wymogom z art. 176 w zw. z art. 174 p.p.s.a. - podstaw zaskarżenia. Brak ten dotyczy elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej, jest określany jako brak istotny i nienaprawialny w trybie właściwym do usuwania formalnych braków pism, a jego zaistnienie uzasadnia odrzucenie skargi kasacyjnej (por. m.in. wyroki SN: z 16.10.1997 r., II CKN 404/97 - OSNC 1998, nr 4, poz. 59 i z dnia 6.12.1996 r., II UKN 24/96, OSNAPiUS 1997, nr 13, poz. 242).
Należy też mieć na względzie, iż zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Oznacza to, iż będąc związany wskazanymi w tej skardze podstawami nie może z własnej inicjatywy ustalać, czy i który z przepisów ogólnie wskazanej ustawy został naruszony i na czym to naruszenie polegało.
Skoro więc rozpoznawana skarga kasacyjna posiada nieusunięte braki formalne uniemożliwiające jej merytoryczne rozpoznanie, podlega ona odrzuceniu na podstawie art. 178 p.p.s.a.