W myśl przepisu art. 35 par. 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pełnomocnikiem strony może być adwokat lub radca prawny, a ponadto inny skarżący lub uczestnik postępowania, jak również rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia, a także inne osoby, jeżeli przewidują to przepisy szczególne. Przy czym wymogi jakie winno spełniać udzielone przez stronę pełnomocnictwo określono w art. 36 i nast. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wprawdzie z treści art. 23 ustawy z dnia 16 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145 ze zm./ wynika, że "prawo wykonywania zawodu radcy prawnego powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę radców prawnych i złożenia ślubowania", ale ani ta norma prawna, ani żaden inny przepis nie pozwala na zaakceptowanie stanowiska prezentowanego we wniesionej skardze kasacyjnej, że sam fakt, iż nastąpił wpis na listę radców prawnych stanowi o tym, iż osoba wpisana na tą listę staje się pełnomocnikiem określonego podmiotu, mimo braku przedłożenia stosownego pełnomocnictwa. Co więcej w rozpoznawanej sprawie Jerzy P. twierdząc, że jest pełnomocnikiem skarżącego nawet na fakt, że jest radcą prawnym się nie powołał. Skargę Jerzy P. podpisał jako "administrator", a w złożonym pełnomocnictwie wskazano, iż jest upoważniony do "prowadzenia zarządu i administracji budynku..". Należałoby w tym miejscu jedynie zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 184 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./ zarządzanie nieruchomościami jest działalnością zawodową wykonywaną przez zarządców nieruchomości przy czym zarządcą nieruchomości może być tylko osoba fizyczna posiadająca licencję zawodową. Na dokument wynikający z wymagań zawartych w ustawie o gospodarce nieruchomościami Jerzy P. również się nie powołał.
W świetle przytoczonej regulacji oczywisty jest wniosek, że skoro z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że Sąd I instancji o treści art. 35 ustawy pouczył Jerzego P., a ten w udzielonym mu przez Sąd terminie braków skargi nie usunął, skargę należało odrzucić z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
W związku z zawartym w uzasadnieniu wniesionej skargi kasacyjnej wywodem dotyczącym konsekwencji czynności osoby, której udzielono pełnomocnictwo, wypada stwierdzić, że gdyby skarżący uważał, iż w wyniku działań lub zaniechań swego pełnomocnika poniósł szkodę majątkową - może dochodzić od tegoż pełnomocnika przed sądami powszechnymi odszkodowania na zasadach przewidzianych w kodeksie cywilnym.
W tym stanie rzeczy, skoro podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty okazały się nieuzasadnione należało, na mocy art. 184 w związku z art. 182 par. 1 i par. 3 powoływanej już ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ orzec jak w sentencji.