Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 6 października 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Wójta Gminy W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt II SO/Wr 2/06 o wymierzeniu Wójtowi Gminy W. grzywny za nieprzekazanie skarg sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargi postanawia odrzucić zażalenie
Postanowieniem z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt II SO/Wr 2/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, uwzględniając wniosek G. F. o ukaranie grzywną Wójta Gminy W. za nieprzekazanie temu Sądowi skarg wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargi w terminie trzydziestu dni od dnia ich wniesienia, wymierzył Wójtowi Gminy W. grzywnę w kwocie 3.000 zł.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że Wójt Gminy W. nie zastosował się do obowiązków ustawowych wynikających z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie przekazał Sądowi skargi G. F. z dnia 27 lutego 2006 r. na bezczynność Wójta w przedmiocie przywrócenia na gruntach stosunków wodnych do stanu poprzedniego, jak również nie przekazał akt administracyjnych oraz nie sporządził odpowiedzi na skargi. Ponadto, Sąd dodał, że wymierzając grzywnę wziął pod uwagę, że organ po złożeniu do niego skarg uruchomił co prawda inny niewłaściwy tryb ich rozpoznania, co wskazuje że nie był on całkowicie bezczynny, jednakże nadanie niewłaściwego trybu rozpoznania skarg niż wymaga tego przepis art. 54 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowi naruszenie ustawowych obowiązków zawartych w tym przepisie.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył działający przez radcę prawnego Wójt Gminy W., który podniósł, iż nie było jego zamierzeniem nierozpatrzenie skarg na bezczynność, bowiem nadał im bieg, jednak przy zastosowaniu niewłaściwej procedury. Wójt wskazał ponadto, że nałożona grzywna jest niewspółmiernie wysoka do dokonanego uchybienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Zważyć przede wszystkim należy, że postępowanie sądowe o wymierzenie organowi grzywny, wszczęte na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jest odrębnym postępowaniem sądowym wszczynanym na wniosek skarżącego w przypadku niezastosowania się przez organ administracji publicznej do wynikającego z art. 54 § 2 powołanej ustawy obowiązku przekazania skargi Sądowi wraz z aktami sprawy oraz odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.
Rozstrzygnięcie w tej sprawie zapada w formie postanowienia kończącego postępowanie, na które stosownie do art. 173 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przysługuje skarga kasacyjna.
Tym samym od postanowienia wymierzającego grzywnę organowi przysługuje prawo wniesienia skargi kasacyjnej a nie zażalenia. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do potraktowania wniesionego zażalenia jako skargi kasacyjnej, nie spełnia ono bowiem szczególnych wymogów jakim powinna odpowiadać skarga kasacyjna. Stosownie do art. 176 powołanej ustawy skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom pisma procesowego oraz m. in. wskazywać podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie przez powołanie konkretnych przepisów prawa, którym według strony uchybił Sąd. W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że wniesione zażalenie nie spełnia wskazanych wymogów formalnych.
Powyższej oceny nie może zmienić okoliczność, że wnoszący zażalenie dostosował się do błędnego pouczenia (zawartego w zaskarżonym postanowieniu) o przysługującym prawie wniesienia zażalenia, a nie skargi kasacyjnej, gdyż wadliwe pouczenie nie niweczy i nie może zmieniać ustawowo określonych środków zaskarżenia. Okoliczność ta może być natomiast podstawą do ewentualnego zgłoszenia żądania przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 180 w zw. z art. 197 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.