Należy wskazać, że przyjęta w art. 2 Konstytucji RP zasada demokratycznego państwa prawnego, z której wyprowadzane jest prawo do sądu, zakłada, że prawo do obrony sądowej następuje na drodze regulowanej przepisami prawa procesowego. Granice wyznaczenia prawa do procesu przed sądem administracyjnym reguluje ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem warunkiem dopuszczalności skargi jest to, aby sprawa podlegała właściwości sądu administracyjnego, a więc mieściła się w ustawowym katalogu spraw poddanych kognicji sądów administracyjnych, określonym w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. Wprawdzie w zaskarżonym postanowieniu Sąd pierwszej instancji nie wskazywał wprost na ustawę z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), jednak niewątpliwie przepis art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w brzmieniu nadanym tą ustawą wyłączał w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia spod właściwości sądów administracyjnych możliwość kontroli postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.
Kwestionując prawidłowość odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. skarżąca kasacyjnie wskazała na nieprawidłowe zastosowanie art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., podnosząc, że Sąd pierwszej instancji zastosował przepis art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w treści znowelizowanej, ograniczającej kognicję sądu, pomimo że powyższe nie wynika z treści przepisu. Skarżąca kasacyjnie pomija, że jak stanowi art. 2 ustawy nowelizującej przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 2-8, pkt 10-14, pkt 19-32, pkt 34-39, pkt 41-47, pkt 51, pkt 52, pkt 55, pkt 57, pkt 58, pkt 60-69, pkt 71, pkt 72 i pkt 74-81 niniejszej ustawy stosuje się również do postępowań wszczętych przed dniem jej wejścia w życie (15 sierpnia 2015 r.). W pozostałym zakresie do tych postępowań stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym.
Skarżąca kasacyjnie błędnie przyjmuje, jakoby w analizowanym zakresie ustawa nowelizująca znajdowała zastosowanie do sprawy w toku. Należy w tym zakresie odróżnić tok postępowania egzekucyjnego w administracji oraz zainicjowanie wniesieniem skargi odrębnego postępowania sądowoadministracyjnego, którego celem jest dokonanie oceny zgodności z prawem zaskarżonego przejawu działania albo zaniechania administracji publicznej. Z mocy art. 2 ustawy nowelizującej art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą znajduje zastosowanie do postępowań wszczętych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. po 15 sierpnia 2015 r., przy czym chodzi tu o wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego, którego moment określa data wniesienia skargi. Postępowanie sądowoadministracyjne w niniejszej sprawie zostało zainicjowane po dniu 15 sierpnia 2015 r. (skarga nadana została w urzędzie pocztowym w dniu 17 listopada 2017 r.), zatem już po nowelizacji art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. Wobec tego, że skarga została złożona na postanowienie wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów, podlegała ona odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.