Wyjaśnić należy, że celem ustawy nowelizacyjnej było zmodyfikowanie reguł postępowania sądowego i przedstawionej przez stronę wątpliwości prawnej nie można rozstrzygnąć w sposób przez nią wskazany, odnosząc użyte w treści art. 2 ustawy nowelizującej pojęcie "postępowań" do postępowań innych niż postępowanie sądowoadministracyjne. W tych warunkach ustalenie, że postępowanie przed sądem administracyjnym zainicjowane skargą w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym wszczęte zostało po 15 sierpnia 2015 r., tj. po wejściu w życie nowelizacji obejmującej art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a., uzasadniało uwzględnienie nowej, aktualnej na dzień orzekania przez Sąd pierwszej instancji treści tego przepisu. Stąd w dacie orzekania przez Sąd pierwszej instancji nie było normy procesowej, która przyznawałaby osobie wnoszącej skargę na postanowienie w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym stosowne uprawnienie procesowe, co w świetle art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. czyniło skargę niedopuszczalną.
Jedynie na marginesie zwrócić warto uwagę, że jak wynika z akt administracyjnych postępowanie egzekucyjne w administracji w niniejszej sprawie zostało wszczęte w dniu 22 czerwca 2017 r. (z chwilą doręczenia zobowiązanej odpisu tytułu wykonawczego), tj. niemal dwa lata po wejściu w życie omawianej nowelizacji ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W świetle powyższego argumentacja autora skargi kasacyjnej sugerująca istnienie stanu sprawy "w toku" na dzień wejścia w życie ustawy nowelizacyjnej oceniona musi zostać jako zupełnie niezasadna i oderwana od realiów tej konkretnej sprawy.
Odnosząc się do wniosku strony dotyczącego skierowania pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego co do zgodności art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. ze wskazanymi w petitum skargi kasacyjnej przepisami Konstytucji RP, Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia tego wniosku, nie podzielając obaw strony co do zamknięcia drogi sądowej w sprawie postanowień w przedmiocie bezzasadności zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym. Należy wskazać, że wprowadzone z dniem 15 sierpnia 2015 r. zawężenie właściwości rzeczowej sądów administracyjnych poprzez wykluczenie możliwości sądowej kontroli m.in. postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu, nie pozbawia strony skutecznej ochrony swoich praw, lecz możliwość uzyskania tej ochrony przenosi na późniejszy etap postępowania, na co trafnie zwrócił uwagę także Sąd pierwszej instancji. Jak wynika z uzasadnienia projektu wspomnianej ustawy nowelizującej (Sejm RP VII kadencji, nr druku 1633; dostępne na: http://www.sejm.gov.pl) incydentalny charakter postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela zadecydował o uznaniu zasadności kontroli tego rodzaju aktu w drodze zaskarżenia do sądu administracyjnego postanowień organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów. Innymi słowy, rezygnacja przez ustawodawcę z możliwości bezpośredniego zaskarżenia postanowienia wierzyciela zapadłego w przedmiocie zgłoszonych zarzutów nie oznacza, że rozstrzygnięcie to zostało wyłączone spod sądowej kontroli. Ochrona ta zagwarantowana jest poprzez możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego merytorycznego rozstrzygnięcia organu egzekucyjnego w tym przedmiocie wydanego, na podstawie art. 34 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1201 ze zm.). Wprawdzie postanowienia wierzyciela wydane w przedmiocie zgłoszonych zarzutów nie podlegają od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej odrębnej kontroli sądowoadministracyjnej, lecz na mocy art. 135 p.p.s.a. sąd dokonuje ich kontroli w postępowaniu ze skargi na końcowe postanowienie organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów. Z tego względu brak również było podstaw do zawieszenia postępowania, o co wnioskowała skarżąca kasacyjnie.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.