Dnia 10 lipca 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2012 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi Powiatu Częstochowskiego o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2010 roku sygn. akt II OSK 1453/10 wydanym po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Regionu Częstochowskiego NSZZ "Solidarność" w Częstochowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 marca 2010 roku sygn. akt IV SA/Gl 524/09 w sprawie ze skargi Regionu Częstochowskiego NSZZ "Solidarność" w Częstochowie na uchwałę Rady Powiatu w Częstochowie z dnia 30 stycznia 2009 roku nr XXVII/220/2009 w przedmiocie likwidacji Zespołu Opieki Zdrowotnej w Blachowni postanawia: 1. odrzucić skargę o wznowienie postępowania; 2. zwrócić Powiatowi Częstochowskiemu z funduszu Skarbu Państwa - kasy Naczelnego Sądu Administracyjnego kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi o wznowienie postępowania, zaksięgowaną w dniu 12 czerwca 2012 roku, pod poz. 1119. 1 2
Wyrokiem z dnia 6 października 2010 r. sygn. akt II OSK 1453/10 Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Regionu Częstochowskiego NSZZ "Solidarność" w Częstochowie, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 marca 2010 roku sygn. akt IV SA/Gl 524/09, oddalający skargę Regionu Częstochowskiego NSZZ "Solidarność" w Częstochowie na uchwałę Rady Powiatu w Częstochowie z dnia 30 stycznia 2009 roku nr XXVII/220/2009 w przedmiocie likwidacji Zespołu Opieki Zdrowotnej w Blachowni. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Pismem z dnia 11 czerwca 2012 r. Powiat Częstochowski - zwany dalej stroną skarżącą - wniósł skargę o wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2010 r. sygn. akt II OSK 1453/10. Jako podstawę wznowienia powołano przepis art. 271 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., Nr 270) - zwanej dalej p.p.s.a. W uzasadnienia skargi o wznowienie postępowania strona skarżąca wskazała, że Naczelny Sąd Administracyjny nie badał kwestii zdolności procesowej strony. Wyjaśniła, że jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2012 r. sygn. akt II OSK 2334/11, jeżeli organizacja związkowa zajmowała stanowisko w procesie podejmowania uchwały, nie ma legitymacji skargowej w sprawie, w której zajęła stanowisko w tej formie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 280 § 1 p.p.s.a., Sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga o wznowienie postępowania jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd wniosek odrzuci, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę.
Badanie pod kątem dopuszczalności wznowienia, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie, nie jest badaniem zasadności skargi o wznowienie. Celem bowiem tego badania jest stwierdzenie, czy spełnione zostały warunki, które umożliwiają rozpatrzenie samej skargi o wznowienie postępowania. Podstawą tej oceny są w zasadzie twierdzenia zawarte w skardze. Uznać zatem należy, że na wstępnym etapie, sąd administracyjny odrzuca skargę o wznowienie postępowania, która w ogóle nie opiera się na jednej z podstaw wznowienia, które są unormowane w dziale VII p.p.s.a., względnie, gdy powołana podstawa treściowo odpowiada powyższym przepisom, ale już tylko na podstawie oceny akt sprawy sąd władny jest ocenić, że powołane przez stronę przesłanki nie stanowią rzeczywistej podstawy wznowienia.
Zgodnie z treścią przepisu art. 271 pkt 2 p.p.s.a., można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Natomiast nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się orzeczenia niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.