Kwestionując prawidłowość odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., skarżąca kasacyjnie wskazała na nieprawidłowe zastosowanie art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., podnosząc, że Sąd pierwszej instancji zastosował ten przepis w treści znowelizowanej, ograniczającej kognicję sądu, pomimo, że powyższe nie wynika z treści przepisu. Skarżąca kasacyjnie pomija, że - jak stanowi art. 2 ustawy nowelizującej - przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 2-8, pkt 10-14, pkt 19-32, pkt 34-39, pkt 41-47, pkt 51, pkt 52, pkt 55, pkt 57, pkt 58, pkt 60-69, pkt 71, pkt 72 i pkt 74-81 niniejszej ustawy stosuje się również do postępowań wszczętych przed dniem jej wejścia w życie (15 sierpnia 2015 r.). W pozostałym zakresie do tych postępowań stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym.
Skarżąca kasacyjnie błędnie przyjmuje, jakoby w analizowanym zakresie ustawa nowelizująca znajdowała zastosowanie do sprawy w toku. Należy w tym zakresie odróżnić tok postępowania egzekucyjnego w administracji oraz zainicjowanie wniesieniem skargi odrębnego postępowania sądowoadministracyjnego, którego celem jest dokonanie oceny zgodności z prawem zaskarżonego przejawu działania albo zaniechania administracji publicznej. Z mocy art. 2 ustawy nowelizującej art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą znajduje zastosowanie do postępowań wszczętych po dniu jej wejścia w życie, tj. po 15 sierpnia 2015 r., przy czym chodzi tu o wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego, którego moment określa data wniesienia skargi. Postępowanie sądowoadministracyjne w niniejszej sprawie zostało zainicjowane po dniu 15 sierpnia 2015 r. (skarga nadana została w urzędzie pocztowym w dniu 8 grudnia 2017 r.), zatem już po nowelizacji art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. Wobec tego, że skarga została złożona na postanowienie wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów podlegała ona odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Wyjaśnić należy, że celem ustawy nowelizacyjnej było zmodyfikowanie reguł postępowania sądowego i przedstawionej przez stronę wątpliwości prawnej nie można rozstrzygnąć w sposób przez nią wskazany, odnosząc użyte w treści art. 2 ustawy nowelizującej pojęcie "postępowań" do postępowań innych niż postępowanie sądowoadministracyjne. W tych warunkach ustalenie, że postępowanie przed sądem administracyjnym zainicjowane skargą w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym wszczęte zostało po 15 sierpnia 2015 r., tj. po wejściu w życie nowelizacji obejmującej art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a., uzasadniało uwzględnienie nowej, aktualnej na dzień orzekania przez Sąd pierwszej instancji treści tego przepisu. Stąd w dacie orzekania przez Sąd pierwszej instancji nie było normy procesowej, która przyznawałaby osobie wnoszącej skargę na postanowienie w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym stosowne uprawnienie procesowe, co w świetle art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. czyniło skargę niedopuszczalną.