Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2005 r., sygn. akt VII SA/Wa 1551/05 o odrzuceniu skargi J. S. o wznowienie postępowania w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2002 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia oddalić skargę kasacyjną
Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu orzeczenia, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 maja 2004 r., sygn. akt 7/IV SA 2857/02, oddalił skargę J. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2002 r., znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W dniu 15 listopada 2005 r. (data nadania) wpłynęła do Sądu skarga J. S. z dnia 14 listopada 2005 r. o wznowienie postępowania zakończonego w/w wyrokiem.
Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie odrzucając skargę o wznowienie postępowania zważył, iż zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem.
Przesłanki wznowienia zostały enumeratywnie wymienione w art. 271 - 274 w/w ustawy.
Można je podzielić na trzy grupy:
1) przyczyny nieważności; 2) orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie; 3) właściwe przyczyny restytucyjne.
Argumenty zawarte w treści skargi z dnia 14 listopada 2005 r. nie zawierają zdaniem Sądu, żadnej z ustawowych podstaw wznowienia postępowania co uniemożliwia merytoryczne rozpatrywanie skargi o wznowienie postępowania. Nadto z treści wniosku wynika, że rozstrzygnięcia organów podnoszone jako przesłanki wznowieniowe istniały i były skarżącej znane w toku rozpatrywania sprawy o sygn. 7/IV SA 2857/02 przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie.
Skargę kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2005 r. o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania złożyła J. S., która wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik skarżącej zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy to jest:
1) art. 280 § 1 w/w ustawy, poprzez odrzucenie wniosku o wznowienie postępowania w sytuacji gdy zachodzi przyczyna wznowienia,
2) art. 273 § 2 poprzez odmowę wznowienia postępowania mimo, iż spełnione zostały przesłanki wznowienia przewidziane w tym przepisie.
Jak podniesiono w uzasadnieniu skargi kasacyjnej WSA w Warszawie oddalając skargę J. S. w sprawie o sygn. akt 7/IV SA 2857/02 całkowicie pomija w swym uzasadnieniu rozstrzygnięcie zawarte w wyroku NSA z dnia 3 lutego 1995 r. Sąd ten powołuje się na inne wyroki sądowe, a dotyczące decyzji Burmistrza Miasta i Gminy w K. z dnia 23.05.1994 r. o pozwoleniu na budowę budynku magazynowego udzielonym J. S.
Sąd w sprawie sygn. akt 7/IV SA 2857/02 powołując się na wyrok NSA OZ w Łodzi z dnia 6 kwietnia 2001 r. podnosi, że ocena prawna wyrażona w tym wyroku wiąże organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem skargi. W wyroku tym Sąd stwierdza, że fakt wykonania w całości lub części nieprawomocnej lub nieostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę obciąża inwestora, a ten - podejmując prace budowlane na mocy nieprawomocnej lub nieostatecznej decyzji, działał na własne ryzyko. Jednakże stwierdzenie to jest niesłuszne jako, że strona działała w głębokim przekonaniu o prawomocności i ostateczności decyzji. W uzasadnieniu do tego wyroku, którym NSA OZ w Łodzi rozpoznawał skargę J. S. na decyzję Wojewody Piotrkowskiego z dnia 4 lutego 1998 r., uchylającą decyzję o pozwoleniu na budowę i umorzeniu postępowania, Sąd śledzi całą drogę jaką przeszło odwołanie od decyzji o pozwoleniu na budowę jakie wnieśli A. C. i G. K. Pomija jednak w swoim uzasadnieniu postanowienie NSA z dnia 3 lutego 1995 r. o odrzuceniu skargi A. C. i G. K. na postanowienie Min. Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 15.12.1994 r. w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na budowę zakończonej ostateczną decyzją i wstrzymania wykonania tej decyzji. Wyrokiem tym NSA utwierdził skarżącą w przekonaniu, że przedmiotowa decyzja o pozwoleniu na budowę jest decyzją ostateczną jak i prawomocną, co zostało stwierdzone przez upoważnionego pracownika Burmistrza na egzemplarzu decyzji. W innych wyrokach Sądowych wydanych w sprawach dotyczących przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę (np. wyrok NSA OZ w Łodzi z dnia15.05.1996 r. w sprawie sygn. akt SA-Ł 950/95, 951/95 czy wyrok NSA OZ w Łodzi z dnia 28.10.1997 r. w sprawie sygn. akt II SA/Łd 1947-1948/96), Sąd stwierdza, ze decyzja ta nie jest ostateczna, bo nie zostało od niej rozpoznane odwołanie. Wobec tego, jeśli nawet organ administracji popełnił błąd, to okoliczność ta nie powinna rodzić negatywnych konsekwencji dla strony. W powyższej sprawie takie negatywne konsekwencje strona ponosi ciągle, ponieważ istnieje w obrocie prawnym wiele wyroków sadowych, które choćby pośrednio dotyczą przedmiotowego pozwolenia na budowę.