II OSK 262/06 P O S T A N O W I E N I E Dnia 14 marca 2006r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Krystyna Borkowska po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2006r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Powiatu Opoczyńskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 grudnia 2005r. sygn. akt II SO/Łd 131/05 o wymierzeniu Staroście Powiatu Opoczyńskiego grzywny w kwocie 2.500 zł za nieprzekazanie Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi skargi T. Ł. na bezczynność Starosty Powiatu Opoczyńskiego w przedmiocie emisji hałasu postanawia: - oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2005r., sygn. akt II SO/Łd 131/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wymierzył Staroście Powiatu Opoczyńskiego grzywnę w kwocie 2500 zł za nieprzekazanie do Sądu skargi T. Ł. na bezczynność organu. Jednocześnie odrzucił wniosek M. Ł. o wymierzenie grzywny i zasądził od organu na rzecz T. Ł. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu Sąd podał, że w dniu 22 sierpnia 2005r. skarżący przesłali do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pismo, w którym poinformowali, iż wnoszą o wymierzenie Staroście Powiatowemu w Opocznie grzywny, w związku z nieprzekazaniem do sądu skargi na bezczynność tego organu. W odpowiedzi na wniosek Starosta poinformował, iż wymierzenie grzywny w przedmiotowej sprawie jest niedopuszczalne, gdyż roszczenie negatoryjne właściciela nieruchomości o zaniechanie immisji ma charakter cywilnoprawny (art. 222 § 2 w zw. z art. 144 KC) i podlega rozpoznaniu w drodze powództwa cywilnego przez sąd powszechny.
Wymierzając grzywnę Sąd I instancji podniósł, iż skarga na bezczynność Starosty Powiatu Opoczyńskiego w sprawie ograniczenia hałasu emitowanego przez Firmę Handlowo-Usługową E. P. skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wniesiona została przez T. Ł. w dniu 9 marca 2005r. i do chwili obecnej organ nie przekazał jej sądowi. Wskazał także, iż to rzeczą sądu, a nie organu jest ocena dopuszczalności skargi w świetle przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz jej ewentualnej merytorycznej zasadności.
Od powyższego postanowienia, w części dotyczącej wymierzenia grzywny i zasądzenia kosztów, skargę kasacyjną złożył Starosta Powiatu Opoczyńskiego. Wniósł o uchylenie postanowienia w pkt 2 i 3 sentencji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 55 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 1-4 i art. 58 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przez wymierzenie organowi grzywny w sytuacji, gdy skarga na bezczynność została wniesiona w sprawie, do której załatwienia nie jest właściwy wskazany przez stronę organ. W skardze kasacyjnej podniesiono ponadto, iż art. 55 § 1 powołanej ustawy nie przewiduje obligatoryjnego orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny, a skarżący niezwłocznie po otrzymaniu zaskarżonego postanowienia przekazał skargę sądowi wraz z odpowiedzią.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 55 § 1 w związku z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny, jeżeli organ ten nie przekazuje w ustawowym terminie odpowiedzi na skargę wraz z aktami sprawy, a w przypadku spraw wszczętych po 1 stycznia 2004r. - także samej skargi.
Podzielić należy stanowisko skarżącego, iż zawarte w cytowanym wyżej przepisie sformułowanie "sąd może orzec o wymierzeniu grzywny" wskazuje na fakultatywny charakter przewidzianej w ww. przepisie sankcji. Tak skonstruowany przepis rodzi konieczność dokonania przez Sąd wszechstronnej oceny, co do tego, czy zachodzą okoliczności usprawiedliwiające nałożenie grzywny.
Sąd I instancji doszedł jednak do przekonania, iż okoliczności uzasadniające wymierzenie w niniejszej sprawie zachodzą, gdyż organ wkroczył w kompetencję Sądu i nie mając ku temu podstaw prawnych, we własnym zakresie ocenił, iż sprawa ze skargi T. Ł. nie stanowi sprawy sądowoadministracyjnej. Doprowadziło to do nieprzekazania skargi sądowi. Ocenę tę podziela Naczelny Sąd Administracyjny.
Należy stwierdzić, iż obowiązek przekazania skargi wraz z odpowiedzią jest oderwany od jej merytorycznej zasadności, a nawet dopuszczalności. Jeżeli skarga na bezczynność nie należy do właściwości sądu administracyjnego, to ten ostatni odrzuci skargę stosownie do art. 58 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jest to jednak kwestia, którą sąd administracyjny rozstrzyga samodzielnie i dla prawidłowego rozstrzygnięcia tej kwestii niezbędne jest wykonanie przez organ obowiązku z art. 54 § 2 powołanej ustawy.
Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.