Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kamiński po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej H. K.-G. i K. G. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Sz 521/15 w sprawie ze skargi H. K.-G. i K. G. na decyzję Wojewody Z. z dnia 20 czerwca 2008 r., nr ... w przedmiocie ustalenia lokalizacji przebudowy i rozbudowy ulic postanawia 1. odrzucić skargę kasacyjną, 2. zwrócić H. K.-G. i K. G. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych.
Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Sz 521/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę H. K.-G. i K. G., zw. dalej skarżącymi lub stroną, na decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 20 czerwca 2008 r. w przedmiocie ustalenia lokalizacji przebudowy i rozbudowy ulic.
W uzasadnieniu postanowienia sąd pierwszej instancji podniósł, że ostatnim terminem, w jakim zaskarżona decyzja została doręczona jednej ze stron (A. K.) biorących udział w postępowaniu odwoławczym, był dzień 26 czerwca 2008 r. Sąd uznał zatem, że trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi przez skarżących, których organ drugiej instancji nie uczynił adresatami swojej decyzji z dnia 20 czerwca 2008 r., upłynął w dniu 26 lipca 2008 r. Z uwagi jednak na to, że ostatni dzień terminu przypadał na sobotę, to zgodnie z art. 83 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zw. dalej p.p.s.a., w ocenie sądu pierwszej instancji, przyjąć trzeba, iż w niniejszej sprawie ostatnim dniem terminu był dzień 28 lipca 2008 r. Zdaniem sądu, skoro skarga wniesiona została w dniu 6 stycznia 2009 r. uznać należało, że złożona została po upływie terminu. Przy czym sąd wskazał również, że skarżący nie wystąpili z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Sąd zauważył, że odrzucenie skargi z ww. przyczyny nie uszczupla prawa strony do obrony swoich interesów, gdyż służyło jej prawo do złożenia wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego zaskarżoną decyzją Wojewody Zachodniopomorskiego, z którego skorzystali. W sprawie wszczętej z wniosku skarżących o wznowienie postępowania wypowiedział się ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 kwietnia 2015 r., sygn. akt II OSK 2143/13, oddalającym skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2013 r., sygn. akt IV Sa/Wa 2866/12. Konsekwencją ww. wyroku sądu drugiej instancji było, pozostanie w mocy decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 2 października 2012 r. utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 16 grudnia 2011 r., którą stwierdzono, że decyzja Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 20 czerwca 2008 r. została wydana z naruszeniem prawa - art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w brzmieniu wówczas obowiązującym, polegającym na niezawiadomieniu stron o wydanej decyzji w drodze obwieszczenia oraz, że nie uchyla się decyzji ponieważ w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.
Wyżej wymienione postanowienie sądu pierwszej instancji dostarczono radcy prawnemu T. W. będącemu pełnomocnikiem skarżących 28 lipca 2015 r. Skarga kasacyjna wniesiona przez skarżących została nadana 27 sierpnia 2015 r. W skardze tej pełnomocnik skarżących zaskarżył postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2015 r. w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyżej wymieniona skarga kasacyjna nie zawierała podstaw kasacyjnych, nie była również podpisana. Zarządzeniem z dnia 31 sierpnia 2015 r. wezwano pełnomocnika skarżących do uzupełnienia braków formalnych poprzez: (1) nadesłanie dowodu nadania skargi kasacyjnej, (2) podpisanie skargi kasacyjnej lub nadesłanie 1 odpisu podpisanej skargi kasacyjnej. Pełnomocnik skarżących dnia 11 września 2015 r. nadał do sądu pismo, w którym m.in. umieścił pismo, które uznać należy za drugą skargę kasacyjną, gdyż pismo to składało się z 7 stron i uzupełniało pierwszą skargę kasacyjną o dodatkowe wnioski i podstawy kasacyjne wraz z uzasadnieniem (przy czym pierwsza strona pisma w swej treści pokrywała się z uprzednio nadesłaną niepodpisaną skargą kasacyjną).