Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku P.W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi kasacyjnej P. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 12 października 2017 r., sygn. akt II SA/Sz 813/17 w sprawie ze skargi P. W. na postanowienie Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...][...] maja 2017 r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, wyrokiem z dnia 12 października 2017 r., sygn. akt II SA/Sz 813/17, oddalił skargę P. W. na postanowienie Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...]maja 2017 r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
Skargą kasacyjną P. W. zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania. W skardze kasacyjnej zawarto także wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na fakt, że wszczęcie przeciwko skarżącemu postępowania egzekucyjnego w kwocie 10.000 zł narazi go na znaczną szkodę majątkową.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącego kasacyjnie nie jest zasadny.
Stosownie do art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2017, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy (art. 61 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mogłoby dla strony wywołać wykonanie takiej decyzji, zanim zostanie zbadana przez sąd administracyjny pod kątem jej legalności. Ma chronić by w okresie do rozpatrzenia skargi strona, z uwagi na skutki jakie może wywołać wykonanie zaskarżonej decyzji, nie poniosła znacznej szkody lub nie wystąpiły trudne do odwrócenia skutki. Ciężar dowodu w zakresie wykazania okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżanej decyzji, spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonego aktu faktycznie spowoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Przy czym uprawdopodobnienie nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko.
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wnioskodawca nie wykazał w sposób wystarczający okoliczności, które uzasadniałyby wstrzymanie zaskarżonego aktu. Wskazał oni jedynie na bliżej niesprecyzowane niebezpieczeństwo wywołane koniecznością uiszczenia kwoty 10.000 zł, jednakże w żaden sposób nie wykazał on wpływu jaki może mieć uiszczenie nałożonej grzywny na jego sytuację majątkową. Wprawdzie niewątpliwie konieczność wydatkowania takiej kwoty mieć będzie wpływ na finanse skarżącego, jednakże bez wskazania, jaka jest jego rzeczywista sytuacja majątkowa nie można dokonać pełnej oceny, czy w sprawie zaistnieje niebezpieczeństwo, o jakim mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.