II OSK 347 / 12 POSTANOWIENIE Dnia 23 lutego 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej Lubin od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Wr 901/11 w zakresie odrzucenia skargi Gminy Miejskiej Lubin na uchwałę Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 28 grudnia 2010 r. nr III/40/10 w przedmiocie przyjęcia "Naprawczych programów ochrony powietrza dla stref na terenie województwa dolnośląskiego, w których zostały przekroczone poziomy dopuszczalne i docelowe substancji w powietrzu" postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem 19 grudnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Gminy Miejskiej Lubin na uchwałę Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 28 grudnia 2010 r. w sprawie przyjęcia "Naprawczych programów ochrony powietrza dla stref na terenie województwa dolnośląskiego, w których zostały przekroczone poziomy dopuszczalne i docelowe substancji w powietrzu".
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Gmina Miejska Lubin wezwała pismem z dnia 21 lipca 2011 r. organ stanowiący samorządu województwa (doręczonym w dniu 25 lipca 2011 r.) do usunięcia naruszenia prawa wywołanego przepisami ww. uchwały. Pismem z dnia 6 października 2011 r. (doręczonym Gminie w dniu 12 października 2011 r.) przekazano stronie skarżącej stanowisko Sejmiku Województwa Dolnośląskiego, nie uwzględniające zarzutów Gminy. W dniu 3 listopada 2011 r. strona skarżąca skierowała skargę na ww. uchwałę, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części objętej załącznikiem do tej uchwały.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, odrzucając skargę, wskazał na treść art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 o samorządzie województwa (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.- zwanej dalej ustawą o samorządzie województwa) oraz podkreślił, że ocena czy skarga została wniesiona do sądu w terminie zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r. sygn. akt II OPS 2/07 winna być dokonana z uwzględnieniem treści art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.), gdyż do skargi wnoszonej do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym ma zastosowanie ten przepis. Wniosek taki wynika a contrario z art. 102a ustawy o samorządzie gminnym, który wyłącza jedynie zastosowanie w tych sprawach art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. Choć w uchwale mowa jest o ustawie o samorządzie gminnym, to ze względu na tożsamość rozwiązań legislacyjnych w ustawie o samorządzie województwa, stanowisko zawarte w uchwale zdaniem Sądu zachowuje aktualność również w niniejszej sprawie.
W ocenie Sądu analiza art. 53 § 1 i 2 p.p.s.a. prowadzi do wniosku, że już z dniem wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa rozpoczyna bieg pierwszy z dwóch terminów- termin sześćdziesięciu dni na wniesienie skargi, mimo że sprawa udzielenia odpowiedzi na to wezwanie jest otwarta. Termin ten staje się bezprzedmiotowy, gdy przed jego upływem organ udzieli odpowiedzi na wezwanie. W takim, bowiem przypadku bieg rozpoczyna termin trzydziestu dni, liczony od dnia doręczenia odpowiedzi. Jeżeli natomiast we wskazanym okresie organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, to nieprzerwanie biegnie termin sześćdziesięciu dni, liczony od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa i przed upływem tego terminu należy wnieść skargę. Na poparcie tych twierdzeń Sąd wskazał na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W przypadku wniesienia skargi po terminie, sąd odrzuca postanowieniem skargę, stosownie do art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 p.p.s.a. Odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym. Taka konstrukcja normatywna obliguje sąd, podczas badania przesłanek formalnych wniesienia skargi, również do kontroli terminu jej wniesienia. W przypadku stwierdzenia uchybienia terminu, gdy skarżący nie skorzysta z przysługującej mu instytucji z art. 86 § 1 p.p.s.a., sąd nie może postąpić inaczej, jak tylko skargę odrzucić.