Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska po rozpoznaniu w dniu 21 września 2005r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2004r., sygn. akt V SAB/Wa 27/04 w sprawie ze skargi K. P. na bezczynność Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie nie rozpatrzenia wniosku o uchylenie decyzji ostatecznej p o s t a n a w i a oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 października 2004r. umorzył postępowanie sądowe w sprawie ze skargi K. P. na bezczynność Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o uchylenie decyzji ostatecznej. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że w piśmie z dnia 12 października 2004r. skarżący cofnął skargę, co zgodnie z brzmieniem art. 161 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej ustawą, stanowiło podstawę do umorzenia postępowania sądowego.
K. P. wniósł skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia podnosząc, że przyczyną cofnięcia skargi była przewlekłość postępowania, nieznajomość przepisów prawa i zły stan zdrowia skarżącego, który cierpi na różne schorzenia związane z podeszłym wiekiem. Fakt udzielenia skarżącemu pomocy prawnej z urzędu na podstawie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2004r. przyznającego skarżącemu prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego sprawił, że skarżący zmienił zdanie i podtrzymuje stanowisko zawarte w skardze. Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżanego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu.
Jak wynika z akt sprawy pismem z dnia 27 września 2004r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wezwał skarżącego do zajęcia stanowiska, czy podtrzymuje skargę na bezczynność stanowiącą przedmiot postępowania wobec rozpatrzenia przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w dniu 25 czerwca 2004r. sprawy, której ta skarga dotyczyła. K. P. w piśmie z dnia 12 października 2004r. oświadczył, że rezygnuje z rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sprawy z jego skargi.
Na podstawie art. 60 ustawy skarżący może cofnąć skargę, a oświadczenie tej treści wiąże sąd. Skarżący składając takie oświadczenie w rozpoznawanej sprawie dał wyraz temu, że rezygnuje z realizacji prawa do sądu, którego treścią jest poddanie sądowej kontroli bezczynności organu administracji.
Jeżeli skarżący skutecznie cofnie skargę, a więc złoży stosowne oświadczenie woli i cofnięcie skargi nie zostanie uznane przez sąd za niedopuszczalne na podstawie art. 60 ustawy, sąd jest zobowiązany do umorzenia postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 ustawy. Przepis ten nie przewiduje bowiem fakultatywności umorzenia postępowania w przypadku skutecznego cofnięcia skargi przez stronę.
W związku z tym należy uznać, że Sąd I instancji słusznie w zaskarżanym postanowieniu umorzył postępowanie sądowe. Oceny tej nie mogą zmienić nowe okoliczności powoływane przez skarżącego w skardze kasacyjnej, powstałe po wydaniu zaskarżanego orzeczenia. Zmiana stanowiska skarżącego w zakresie korzystania z prawa do sądu w skardze kasacyjnej nie może bowiem stanowić podstawy uchylenia orzeczenia o umorzeniu, które zostało wydane w oparciu o skuteczne i aktualne w momencie orzekania oświadczenie strony o cofnięciu skargi. Zmiana stanowiska strony po wydaniu orzeczenia nie może bowiem wpływać na ocenę prawidłowości jego wydania.
Zauważyć tutaj należy, że prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania, w świetle uregulowań zawartych w art. 171 ustawy nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, a więc nie stanowi ono przeszkody w ponownym przeprowadzeniu postępowania w tej samej sprawie, jeśli zostaną spełnione wszystkie przesłanki dopuszczalności takiego postępowania (tak w: T. Woś (red.) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005, str. 496).
Wobec powyższego, na podstawie art. 184 ustawy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji niniejszego postanowienia.