Skarga kasacyjna od postanowienia WSA w Krakowie w przedmiocie parku krajobrazowego
Tezy

1. Dla dopuszczalności powtórnej kontroli sądowej tego samego aktu prawa miejscowego decydujące znaczenie odgrywa rzeczywisty przedmiot zapadłego rozstrzygnięcia, który wraz z uprawomocnieniem się wyroku uzyskuje cechę powagi rzeczy osądzonej.

2. O zaistnieniu stanu powagi rzeczy osądzonej w sprawie ze skargi na akt prawa miejscowego istotne znaczenie odgrywa, po pierwsze, przedmiot zapadłego wcześniej rozstrzygnięcia, po drugie, charakter prawny aktu prawa miejscowego, a dokładniej charakter dekodowanych z niego norm prawnych regulujących bliżej nieokreśloną liczbę zdarzeń albo ustaleń o znaczeniu jedynie indywidualnym, po trzecie, sposób naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia kolejnego skarżącego w odniesieniu do tego samego aktu prawa miejscowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Spółka z o.o. z siedzibą w K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 1445/14 o odrzuceniu skargi [...] Spółka z o.o. z siedzibą w K. na rozporządzenie Wojewody Małopolskiego z dnia [...] października 2006 r., nr [...] w przedmiocie parku krajobrazowego postanawia oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

Postanowieniem z 11 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 1445/14 (dalej postanowienie z 11 grudnia 2014 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej WSA albo sąd I instancji) odrzucił skargę [...] Spółka z o.o. w K. (dalej skarżąca) na rozporządzenie Wojewody Małopolskiego z 17 października 2006 r., nr 83/06, w sprawie Terczyńskiego Parku Krajobrazowego (dalej rozporządzenie z 17 października 2006 r.).

W uzasadnieniu WSA wskazał, że skarżąca pismem z 28 sierpnia 2014 r. wniosła skargę na rozporządzenie z 17 października 2006 r. zarzucając rażące naruszenie:

- art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. 2013, poz. 627 ze zm., dalej u.o.p.) przez zaniechanie obligatoryjnej procedury uzgodnienia z właściwymi miejscowo radami gmin, mimo że rozporządzenie z 17 października 2006 r. zmieniało w stosunku do rozporządzenia Wojewody Małopolskiego z dnia 29 grudnia 2005 r., nr 79/05, granicę Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego i granicę jego otuliny, a tym samym projekt tego rozporządzenia, jako projekt rozporządzenia zmieniającego granice Parku powinien być uzgodniony z właściwymi radami gmin;

- art. 16 ust. 4 u.o.p. przez przyjęcie nieznanej prawu instytucji "dostosowania" aktu normatywnego do zmian lokalnych uwarunkowań (ograniczenia wynikające z sąsiedztwa portu lotniczego Balice), tj. wydanie rozporządzenia "w sprawie Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego" i uznanie, że zwalnia ona z procedur określonych w tej ustawie;

- art. 16 ust. 7 u.o.p. przez jego odwrotne zastosowanie, polegające na przeniesieniu do rozporządzenia treści miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i studiów uwarunkowań i kierunków gospodarowania przestrzennego w przypadku, gdy wyżej wymieniona ustawa zobowiązuje do zapewnienia zgodności ustaleń aktów gminnych z tym rozporządzeniem;

- art. 87 ust. 2 w zw. z art. 94 Konstytucji RP przez odniesienie się w akcie prawa powszechnie obowiązującego do aktu wewnętrznego gminy, jakim jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, czyli będącego poza systemem źródeł prawa powszechnie obowiązującego, w kwestii dotyczącej konstytucyjnych praw, obowiązków i wolności obywatela.

Skarżąca podała, że jest użytkownikiem wieczystym gruntów znajdujących się w granicach Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego, tj. działki nr [...],[...] i [...], obręb [...], w gminie Z. , objętych księgą wieczystą [...] oraz działki nr [...], obręb [...], w gminie Z., objętej księgą wieczystą [...]. Skarga jest składana w związku z nadmiernymi, nieuzasadnionymi restrykcjami i zakazami budowy i zagospodarowania terenów, jakie ustanawia rozporządzenie z dnia 17 października 2006 r.

Odrzucając wniesioną skargę sąd I instancji wyjaśnił, że zaskarżone rozporządzenie było już przedmiotem analizy sądów administracyjnych pod względem zgodności z prawem i procedury jego wydania, zakresu stosowanych zakazów i w tym również zarzutów prezentowanych w niniejszej skardze, co nastąpiło wyrokami WSA z dnia 21 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1308/10 oraz NSA z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt II OSK 1649/11. Sądy administracyjne obu instancji dokonując kontroli zgodności z prawem rozporządzenia i analizując również podnoszone w niniejszej skardze zarzuty uznały ten akt prawny za zgodny z prawem. W obu tych wyrokach rozporządzenie z dnia 17 października 2006 r. zostało poddane całościowej kontroli z punktu widzenia jego zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym, w tym rozważono zagadnienia, będące przedmiotem zarzutów w niniejszej sprawie. Ustalenia i ocena prawa sądów administracyjnych zaprezentowana w przedstawionych wyrokach dotyczy charakteru prawnego tego aktu, właściwości organu, zgodności z prawem trybu wydania, celów oraz wszelkich wprowadzonych zakazów, na całym obszarze objętym kontrolowanym aktem. Obejmuje ona zagadnienia natury konstytucyjnej, zgodności aktu z przepisami ustaw, a nawet prawem unijnym.

Strona 1/6