Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 2256/07 w sprawie ze skargi L. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2007 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej postanawia: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wyrokiem z 22 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] października 2007 r. w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń.
Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że decyzją z [...] sierpnia 2007 r. Komendant Wojewódzki Policji w Katowicach cofnął skarżącemu pozwolenie na broń myśliwską, powołując się na art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji oraz fakt, że wobec skarżącego prowadzone jest postępowanie karne (wniesiono akt oskarżenia) o popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 k.k.
W odwołaniu od tej decyzji skarżący wskazał na swoją dotychczasową nieposzlakowaną opinię, która w jego ocenie przesądza, iż nie istnieje obawa, aby użył on broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
Decyzją z [...] października 2007 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że z samego faktu, iż toczy się przeciwko skarżącemu postępowanie karne jednoznacznie wynika, że zalicza się on do kategorii osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Zwrócił też uwagę, że cofnięcie pozwolenia na broń jest w tym przypadku obowiązkowe. W związku z tym stwierdził, że na treść rozstrzygnięcia nie mają wpływu takie okoliczności jak dobra opinia o skarżącym i jego dotychczasowa niekaralność. Podkreślił, że dla rozstrzygnięcia sprawy istotny jest jedynie fakt, że prowadzone jest przeciwko skarżącemu postępowanie karne o popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu.
W skardze skarżący powtórzył dotychczasową argumentację oraz nadto zarzucił, że organ administracji nie przeprowadził żadnych dowodów na okoliczności mogące mieć znaczenie dla oceny jego osoby.
Sąd pierwszej instancji uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Taką jej ocenę rozpoczął od zaakceptowania ustalenia organów, iż w chwili wydania zaskarżonej decyzji toczyło się przeciwko skarżącemu postępowanie karne o popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu, mianowicie przestępstwa wskazanego w art. 286 k.k. Fakt ten Sąd pierwszej instancji uznał za decydujący dla oceny zasadności decyzji o cofnięciu skarżącemu pozwolenia na broń.
Następnie Sąd pierwszej instancji dokonał wykładni art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, stwierdzając, że uregulowanie zawarte w tych przepisach ma jednoznaczny charakter. Sąd stwierdził, że użycie w powołanych przepisach słów "w szczególności", poprzedzających wymienienie osób, które zostały skazane lub są podejrzane o popełnienie przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, oznacza, że co do tych osób ustawodawca sam rozstrzygnął, iż co do nich obawa sprzecznego z prawem użycia broni istnieje. Zdaniem Sądu pierwszej instancji co do tych osób organ nie musi więc przeprowadzać oceny czy obawa rzeczywiście istnieje, gdyż oceny tej dokonał już ustawodawca w ustawie. Wobec skazanych lub podejrzanych o przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu organ musi jedynie ustalić fakt skazania lub prowadzenia postępowania o przestępstwa wymienione w przepisie, a oceny, że obawa istnieje dokonał już sam ustawodawca. Zdaniem Sądu pierwszej instancji pozwolenie na broń musi być cofnięte osobom wymienionym po słowach "w szczególności", a także innym osobom, co do których organ poweźmie obawę, że użyją broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego z tym, że co do tych innych osób organ musi szczegółowo zanalizować i uzasadnić swoją obawę. Sąd wyjaśnił, że odmienne rozumienie przepisu prowadziłoby do wniosku, że cała jego część zaczynająca się od słów "w szczególności" jest zupełnie niepotrzebna, skoro organ musiałby i tak zawsze i w każdym przypadku oceniać, czy istnieje uzasadniona obawa sprzecznego z prawem użycia broni.